Santuario de Asklepio en Epidauro (Peloponeso, Grecia)

Un dos lugares máxicos do Peloponeso e que visitei en dúas ocasións é Epidauro.

Desde a época clásica, Epidauro gozou dun gran renome grazas a ese santuario consagrado a Asclepio, onde se practicaba a medicina pola interpretación dos soños. Comprendía varios edificios públicos, entre os cales había un gran templo construído no século IV a. C., o tholos, o teatro e algúns pequenos templos. En honra de Asclepio organizábanse as Asklepieia, un festival de música e xogos deportivos pentéterico que comprendía carreiras de cabalos e, a partir do século IV, concursos de poesía. O culto de Asclepio tivo o seu apoxeo na época  helenística.

Na súa obra Descrición de Grecia, Pausanias dá unha lista dos seus edificios principais que había no seu tempo: o templo de Atenea Cisea na acrópole, o templo de Dioniso, o de Artemisa, o de  Afrodita, e por suposto o de Asclepio, nos arredores; e o de Hera no porto, probablemente no actual Cabo Nicolau.

As ruínas de Epidauro foron escavadas a partir do século  XIX. Permitiron sacar as ruínas do santuario de Asclepio, dun templo de Artemisa, dun  tholos do século IV a. C., dun templo de  Afrodita e sobre todo do teatro.

 Esquema onde se aprecia co número uno a localización do templo principal do Asclepeion de Epidauro.

O  Asclepeion de Epidauro foi un santuario dedicado a  Asclepio, e un dos máis importantes da Antiga Grecia dos construídos na súa honra. Recibía o nome de  asclepeion cada un deles.

O Santuario de Asclepios en Epidauro foi nomeado como Patrimonio da Humanidade pola Unesco no ano 1988.

Plano do xacemento. Con número 1o templo principal do Asclepiom

O templo erixiuse en honra a Asclepio, na mitoloxía grega  Asclepio ou Asclepios (en grego Ασκληπιός), Esculapio para os romanos, deus da Medicina e evolución, venerado en Grecia en varios santuarios.

O conxunto do templo estaba nunha chaira rodeada de montañas; este val é aínda chamado Hierón («sagrado»), e a cidade que alí existe chámase Koroni, derivado de Coronis (ou Corónide), a nai de Asclepio. As montañas chámanse actualmente Bolonidia, pero antigamente chamábanse Títión (Titthium), porque o fillo de Coronis foi aleitado por unha cabra.

Era un recinto sacro que tiña diversos edificios públicos. Ao suroeste, no camiño de Trecén, estaba o templo de Apolo, na montaña chamada Cinortion (Cynortium); nun monte chamado  Corifeo (Coripheum) situábase o templo dedicado a Artemisa Corifea, probablemente ao suroeste do val.

O templo de Asclepio contiña a estatua  criselefantina do deus nun trono e cun can aos pés, obra de Trasímenes de Paros, e medía a metade que a do templo de Zeus en Olimpia. Nun lado do templo estaban os dormitorios para os que ían consultar ao deus.

O Tholos, edificio circular de mármore branco de dobre  columnata, en cuxo interior se achaba a fonte sacra atribuída a  Policleto o Mozo e con pinturas de  Pausias, estaba próximo ao templo.

Re-creación do Tholos de Epidauro. Museo de Epidauro

Os outros edificios eran os templos de Afrodita e Temis, o estadio, a fonte; algúns erixidos en época romana, entre eles os baños de Asclepio, un templo dos deuses Epidotas, un templo de Hixía, e un edificio detrás do santuario para recibir aos moribundos e mulleres preñadas, porque no templo non se podía morrer nin nacer. No recinto celebrábase cada catro anos un festival en honra de Asclepio con música e concursos deportivos que tiñan lugar nove días despois dos Xogos Ístmicos.

Bisturís do Santurario de Asklepios. Museo de Epidauro

Cando Emilio Paulo visitou o santuario despois da conquista de Macedonia, no 67 a.C., aínda era moi rico e estaba cheo de ofrendas; pero despois foi obxecto de moitos roubos, especialmente en tempos de Sila.

Fotos: Inicarte.