Atalo I, rei de Pérgamo

Retrato de Atalo I, rei de Pérgamo
Cominezos do século II a.n.e.
Mármore; altura 0,395 cm.
Atopado non muro bizantino dá cidade de Pérgamo
Museo de Pérgamo. Berlín

Este retrato, posiblemente unha representación do rei Atalo I (241-197 a.n.e), pertencía a unha estatua de maior tamaño que o natural, erixida na acrópole de Pérgamo. É un soberbio retrato tardohelenístico que recolle algunhas das características fisionómicas do retratado e que resalta a súa condición de soberano mediante elementos expresivos (os ollos moi abertos dirixidos a un punto afastado, o xesto enérxico da fronte e o mentón tenso). O cabelo da fronte, traballo de gran plasticidade, é un engadido posterior: pódese supor que deste xeito se simbolizaría a divinización do soberano logo da súa morte.

Dúas fotos edificantes

Un amigo vén de enviarme estas dúas fotos... Non está demais lembralas nestes tempos...

Vivenda unifamiliar en Oleiros

O concello de Oleiros é un bo escaparte para coñecer e valorar a arquitectura actual galega. Podemos ver unha mal entendida arquitectura de raigame tradicional, podemos ver auténticos atentados estéticos e tamén interesantes edificacións que mesmo están a recibir diversos premios desde o gremio arquitectónico.

Hoxe quero presentarvos unha desas vivendas significativas. Volumes poderosos, aberta ao xardín e pechada á rúa, cuberta plana...

Pero o que máis me chamou a atención, e o que máis me agradou, foi a iluminación do salón da vivenda desde o lado da rúa, desde a fachada. Fixádevos, unha pequena xanela case no chan. Non é lóxica contando con que hai unha gran xanela cara ao xardín?

O altar de Zeus en Pérgamo (e II): Detalles

Lado occidental, cara norte da escalinata.

164-156 a.C. Mármores, altura 2,30 metros.

As figuras nas caras da escalinata evidencian a estreita relación entre a loita mitolóxica e a arquitectura do altar. Os deuses empurran aos xigantes escaleiras arriba ata o recuncho. No resalto norte dominan as divindades mariñas; nesta cara da escaleira aparecen Doris e Nereo, Océano e Tetis, na parte frontal, Anfitrite e o seu fillo Tritón. Hai numerosas alusións ao mar como elemento natural destes deuses: as vestimentas molladas se pegan aos corpos ou caen formando pesados pregues; Nereo ten unha pel de escamas na cabeza, os zapatos de Doris son de pel de escamas e de aletas.

Parte do friso oriental
Grupo de Zeus
164-156 a.C. Mármores, altura 2,30 metros.

Acompañado por un aguia, Zeus, o pai dos deuses, loita con todas as súas forzas contra tres xigantes, entre eles Porfirio, o seu valedor, que tamén se lanza á loita con enerxía.

Detalle do gran friso

Representación da Noite 164-156 a.C. Mármores, altura 2,30 metros.

A identificación da soberbia figura dunha deusa do friso norte é controvertida. Chama a atención o recipiente rodeado de serpes que emprega como proxectil. O delicado rostro e a forma en que leva o cabelo confírenlle un aspecto case xuvenil. A súa vestimenta, de la e sen mangas, deixa só ao descuberto as preciosas sandalias. O manto está atado diagonalmente sobre o peito e ondea cara aos lados e detrás da cabeza.

O altar de Zeus en Pérgamo (I)

Na gran sala central do museo de Pérgamo, na Illa dos Museo de Berlín, áchase a reconstrución ao lado occidental do Altar de Zeus en Pérgamo, quizais o máis importante dos altares monumentais gregos. Datado entre 164 e o 156 a.C.

Sobre cinco chanzos érguese unha impoñente base que está dividida na zona lisa do zócalo e a zona do friso, de 2,30 metros de altura, rematado por unha cornixa moi sobresaliente e con dentículo. No lado occidental, unha escalinata de case 20 metros de ancho curta a base, que nun principio tiña forma case cadrada e que conduce a unha columnata; esta rodea toda a estrutura superior.

Sobre as delicadas columnas xónicas de baseas perfiladas e coroadas cunha cornixa erixíanse outrora numerosas acróteras: deuses, billas, centauros e cabalos. Interrompida tan só pola escalinata, a base do altar estaba rodeada por un friso en relevo de 120 metros de lonxitude. Ademais do friso do Templo de Atenea do Partenón, na Acrópole ateniense, este é o máis longo relevo do mundo helénico.

O friso representa a loita entre deuses e xigantes, un tema mitolóxico que reflicte as loitas entre os Gálatas durante a época dos reis de Pérgamo. O friso mostra a dramática loita de máis de cen figuras de tamaño maior que o natural; tanto deuses como xigantes están representados nun momento de enorme esforzo físico, e sobre todo nos vencidos percíbense tensións emocionais e gran sufrimento; a anatomía da dor traduciuse nun cadro de evidente realismo. O patetismo escultórico exacerbado, nun rebumbio de figuras que se retorcen dramaticamente, con atrevidos escorzos que pretendían rachar coa monotonía visual.

AUTORÍA

Adoitase adxudicar a autoría do Altar de Pérgamo á Escola de Pérgamo. Dita escola, lembremos que as escolas son características do período helenístico da arte grega, estivo caracterizada polo seu monumentalismo e por darlle á arquitectura un senso teatral descoñecido ata entón.

Foron máis de 40 os escultores que participaron na realización do friso exterior pero acadaron semellante unidade que, hoxe, é imposible identificar os obras de cada quen. O seu estilo sería cualificado como “da segunda escola pergamérica” que era coetánea co reinado de Eumenes II. Este rei encargou o altar para conmemorar a súa vitoria contra os celtas no Ponto e na Bitinia e para, grazas ao seu programa iconográfico, glorificar as súas xestas e dar unha ascendencia divina á liñaxe atálida. O seu sucesor, Atalo II, simplificou o proxecto do altar. O resultado final pode ser considerado como un auténtico precedente da Columna de Traxano que formulaba o traballo dun fondo con paisaxe no fondo (ata ese intre era plano) e outorgaba aos personaxes unha desenvoltura allea a toda grandiosidade épica.

MAQUETAS

Son especialmente significativas as maquetas expostas na sala. Tanto a da cidade de Pérgamo como a do propia altar de Zeus.

O proceso do seu descubrimento arqueolóxico (a partir de 1880), o do seu traslado a Berlín, así como a súa musealización (1930) queda para outra entrada. Como curiosidade cabe salientar que en 1945 as tropas soviéticas o trasladaron ao Museo do Hermitage. Finalmente, foi devolto en 1959.

E para rematar, outro pequeno vídeo caseiro:

O Sony Center na Potsdamer Platz de Berlín

A Potsdamer Platz é así denominada desde 1831 mais tan só era un lugar atravesado por moitas rúas e na que sete anos despois se levantaría a Estación de Postdam. Un século despois era un dos lugares de Europa máis conxestionado de tráfico (pensemos que aquí se instalaría o primeiro semáforo do continente) Nos derradeiros meses da II Guerra Mundial, o lugar foi destruído polas bombas dos aliados e posteriormente o famoso muro de Berlín a dividía en dous (hoxe queda un anaquiño do muro para que os turistas podámonos fotografar)

Sony Center de noite

Tras a reunificación da cidade e das dúas Alemañas, e dentro do enorme proceso de anovación arquitectónica da capital xermánica, na Potsdamer Platz foron aparecendo algúns dos novos edificios máis emblemáticos do novo Berlín. Entre eles destaca o Sony Centre, edificado no 2000 como sede da compañía nipona en Europa. O conxunto está formado por sete edificios con oficinas e moitos espazos para o lecer. É especialmente significativa a súa cúpula, obra de Helmut Jahn.

Sony Center de día

Case simultaneamente a esta entrada, un dos meus blogs de arquitectura preferidos, Mi moleskine arquitectónico, tamén preparou dous post sobre esta praza. Vistádeos, son moi interesantes.

A hemeroteca da semana

Sábado, 21-XI-09:
Analizan a relación entre a ciencia e a arte.
Presenza española na Feira de Arte de Lisboa.
Exposición de Lawrence Weiner.
Expoñen a un Barceló case adolescente.
Paixón africana.
Un novo museo para Ferrol.
Exposición conxunta de Carlos León e Dionisio González.
Bos Aires en pintura.
Ilustración de Barceló (1982) vía El Mundo.

Venres, 20-XI-09:
Exposición sobre fotografías de cine.
Morreu a muller, e tamén artista de, Christo.
Cajasol merca un "murillo".
Polémica sobre o patrimonio sumerxido.
Gordillo expón no Caixaforum de Barcelona.
Antón Lamazares expón en Nova York.
Solicitada a restauración do templo votivo de Panxón.

Xoves, 19-XI-09:
Importantes achádegos no dolmen de Monteliro (Sevilla)
O Prado prepara o seu 190 aniversario.
Daniel Quintero e Isabel Muñoz expoñen as súas fotografías en Madrid.
Obra gráfica de Picasso na Fundación Juan March de Palma.
Outra obra de Munch roubada.

Mércores, 18-XI-09:
Tim Burton no MoMA.
Viñetas pola liberdade de expresión.
Novos achádegos romanos en Bilbidis.
"Muller fumando" de Botero vendida en medio millón de dólares.
Ilustración "Muller fumando" de Botero vía La Razón.

Martes, 17-XI-09:
O Guggenheim busca fotógrafos en Facebook.
Alacante estreará un novo museo de historia este verán.
Fundación ICO expón en Valencia.
O Metropolitan adica unha exposición a un "Velázquez" redescuberto.
Atribuído a Rubéns un novo retrato fiminino.
Premios ENOR de Arquitectura.
O Mnac adquire unha obra de Ramón Casas.
Entrevista ao escultor Miquel Navarro.
Fotografía de Miquel Navarro vía El Mundo.

Luns, 16-XI-07:
Na Coruña: retratos da pobreza.
Novo museo romano para a creación contemporánea.
Santiago acolle ao fotógrafo Sabine Weiss.
Todo listo para ARTE LISBOA 2010.
Foto do Museo Maxxi de Hada Hadid vía Abc.

Domingo, 15-XI-09:
O ADN dos leóns da Alhambra.
A acción convertida en arte.
Morreu a fotógrafa Piedad Isa.
Festa polo sétimo aniversario do Marco.
Un pecio de moito valor nas costas do Brasil.

Premios ENOR de arquitectura

Unha vivenda de Ponche Sarela acada o Gran premio Enor de Arquitectura.

Enrique Rodríguez García recibiu o galardón dedicado a Galicia por un centro de saúde en Cotobade.

Os autores do proxecto, situado nas proximidades de Santiago, son Víctor López e José Manuel López Funes.

Os arquitectos Víctor López e Juan Manuel López Funes obtiveron o Gran Premio de Arquitectura Ascensores Enor pola vivenda unifamiliar que proxectaron no conxunto da antiga fábrica de curtidos da Ribeira de San Lourenzo, en Ponche Sarela, nas proximidades de Santiago. A entrega dos premios tivo lugar onte no Centro Cultural Caixanova de Vigo, nun acto ao que acudiron preto dun milleiro de persoas, maioritariamente relacionadas co mundo da arquitectura.

A obra gañadora forma parte da primeira fase dunha intervención de rehabilitación da antiga fábrica de curtidos da Ribeira de San Lorenzo

A vivenda unifamiliar galardoada forma parte da primeira fase dunha intervención de rehabilitación da antiga fábrica de curtidos da Ribeira de San Lorenzo. O conxunto industrial destínase a un novo uso hostaleiro, que se reparte entre os corpos existentes rehabilitados e outros de nova execución que se integran na ladeira sur do río Sarela, dando continuidade ao aterrazamiento do terreo lindeiro.

A nova edificación componse dun corpo de pedra con cuberta vexetal que se corresponde coa arquitectura pétrea das ruínas e banqueos existentes e outro, lixeiro, de chapa de zinc e vidro, que se apoia e crece sobre o anterior como expresión do carácter industrial herdado. Víctor López Cotelo (Madrid, 1947) é un arquitecto cunha longa traxectoria profesional, que comezou en Alemaña a principios da década dos anos setenta, colaborando posteriormente con Alejandro da Sota.

Na súa cuarta edición, o Premio Enor xa se consolidou como unha das citas máis importantes coa arquitectura contemporánea. O certame ten ámbito peninsular e presenta cinco categorías, ademais do Gran Premio, que coinciden coas delegacións da empresa en Galicia, Castela-León, Madrid e Portugal, así como un premio destinado aos arquitectos menores de 40 anos.

Enrique Rodríguez García gañou na categoría galega co edificio do centro de saúde de Cotobade

O xurado foi presidido polo arquitecto galego Andrés Fernández-Albalat, presidente fundador do Colexio de Arquitectos de Galicia, e estivo composto por David Cohn, Javier Revillo, José Manuel Martínez Rodríguez, Joãou Álvaro Rocha, Francisco Mangado Beloqui e Carlos Quintáns Eiras. Das 352 obras presentadas, pasaron a primeira selección 39 proxectos.

Enrique Rodríguez García recibiu o Premio Enor de Galicia polo centro de saúde en Cotobade. O premio Castela León foi para Roberto Vale González polo seu Museo do Pan en Mayorga. O premio Ascensores Enor de Madrid foi recibido por César Jiménez de Tejada, María José Furtado de Mendoza Wahrolén e José María Furtado de Mendoza Wahrolén polo seu centro de saúde en San Blas.

O premio Ascensores Enor de Portugal foi, ex aequo, para o Museo das Ciencias no antigo laboratorio de Química da Universidade de Coimbra, de Joãou Mendes Ribeiro, Carlos Antunes e Desiré Pedro, e para Telmo Pissarra de Abreu, Maximina Almeida e Pedro Soares polo Mercado Público dá Comenda no Alentejo.

Menores de 40 anos

Finalmente, o Premio Ascensores Enor de Arquitectura Nova foi entregado a José María Sánchez García polo seu centro de tecnificación de actividades físico deportivas e de lecer, construído no poboado Gabriel e Galán, a beiras do encoro do mesmo nome na provincia de Cáceres.

Nas súas edicións anteriores, o premio foi gañado por Tuñón e Mansilla; Manuel e Francisco Aires e Eduardo Souto, e Mangado Beloqui.

Texto e fotos vía La Voz de Galicia.

A porta do mercado de Mileto no Museo de Pérgamo (Berlín)

Construída a inicios do século II, a porta romana do mercado de Mileto (na península de Anatolia, Turquía) é un dos exemplos máis coñecidos de fachadas arquitectónicas romanas. Constituía a entrada sur da cidade. A praza da porta do mercado estaba delimitada, ademais, polo concello (buleuterion) helenístico e pola suntuosa fachada de tres pisos dun ninfeo.

A fachada, de dous andares, está subdivida por arcos de medio punto e por pilastras; nos lados está delimitada por pórticos saíntes. Entre os arcos de medio punto, montados sobre zócalos, atópanse pares de columnas con capiteis compostos. Sobre o entaboamento xónico, acodado e cun rico friso vexetal, álzase o andar superior onde as columnas teñen capiteis corintios e o entaboamento está decorado cun friso de grilandas e bucranios. O conxunto culmina na cornixa e tres frontóns: o frontón central é partido que descansa sobre dous pares de columnas e dous frontóns máis pequenos situados sobre os pórticos laterais.

A disposición acodada das columnas, a suntuosa ornamentación con motivos vexetais do edificio e o frontón central partido producen un xogo de luz e sombra que pon de manifesto o florecemento da arquitectura nas cidades gregas de Asia Menor baixo o dominio romano.

Cando no 538 o emperador Xustiniano fortificou novamente Mileto nun espazo reducido, a porta do mercado foi integrada na muralla da cidade. Posteriormente foi destruída por un terremoto a finais do século XI.

Serían as escavacións alemás de Theodor Wiegand e Hubert Knackfub, entre 1903 e 1905, as que sacarían á luz partes esenciais da porta, que, logo, foi reconstruída no Museo de Pérgamo con pezas e dimensións orixinais. Recentemente foi, de novo, sometida a un serio proceso de reconstrución (2005-2007).

Bibliografía: Philipp von Zabern. Museo de Pérgamo. Colección de Arte Antiguo. Museo del Próximo Oriente. 1995

En X Inforensino (Lugo)

Hoxe sábado ímonos a Lugo a participar en Inforensino para contar a experiencia de INICIARTE e de BIBLIOAFONSO.

Imos lembrar como era presentado este blog ao alumnado o curso pasado:

A hemeroteca da semana

Sábado, 14-XI-09:
Inaugurado o Museo Maxxi en Roma de Zaha Hadid, baleiro.
Exposición: os bronces do Palcio Real.
Rouban outra obra de Munch en Oslo.
Concertos no Reina Sofía.
May Ray: exposición en Nova York.
Exposición: O Barrio Vermello de Amsterdam recreado na National Gallery.
Exposición sobre debuxos de arquitectura do XVIII.
O BBVA expón parte da súa colección.
Ilustración Museo Maxxi, vía El País.

Venres, 13-XI-09:
Caixanova prepara unha mostra inédita para o centenario de Seoane.
O fútbol nas galerías de arte.
A revolución sutil de Toy Ito.
Unha posible obra de mocidade de Miguel Anxo.
Problemas para ARCO 2010.

Xoves, 12-XI-09:
Posible crise en ARCO.
Éxito do móbiles de Calder en Roma.
O Warhol de Jackson vendido en case un millón de dólares.
X edición da Bienal Fotonoviembre en Tenerife.
Destrozos na Muralla China.
O arquitecto xaponés Toyo Ito expón na Casa Asia de Madrid.

Mércores, 11-XI-09:
Importantes resultados arqueolóxicos da Universidade da Coruña en Siria.
A arte, unha das obsesións de Umberto Eco.
Picasso na India da man do Cervantes.
Demandas dos arquitectos.
Princpia a restauración da tumba de Tutankamón.
Fotografía vía El País.

Martes, 10-XI-09:
Ricardo Bofill premiado en Italia.
Barcelona exporá o mellor da Wordl Pres Photo.
O Marco de Vigo celebra os seus sete primeiros anos.
Proxecto dun ano de ilustracións na rede.
O patrimonio inmaterial faise visible en Ourense.
O lado máis luxurioso do fotógrafo Martin Parr.
Fotografía de M. Parr vía El País.

Luns, 9-XI-09:
O MoMA celebra o aniversario da Bauhaus.
Miguel Riopa gaña o premio "Galicia en foco".
O deseño no cacao.

Domingo, 8-XI-09:
Edificios de século XIX.
Artistas femininas expoñen en Ourense.
Gran escándalo xudicial en Andalucia polo expolio do patrimonio.
Entrevista ao conservador xefe do Metropolitan de Nova York.
A santa Tareixa máis terreal.
Exposición de fotoperiodismo en Vitoria.
Caída dos prezos no mercado da arte.
O patrimonio subacuático galego.
Ilustración: Hotel na Patagonia chilena vía El País Semanal.

A nova cúpula do Reichstag en Berlín

Na nova se do parlamento alemán ou Bundestag situada no edifico do vello Reichstag (parlamento da época imperial e da República de Weimar) en Berlín, o novo premio Príncipe de Asturias, o arquitecto británico Norman Foster, deseñou a finais dos anos 90´(a obra remataríase en 1999) unha atractiva cúpula.

Resulta curiosa pensar que nos planos orixinais de Foster esta cúpula non estaba deseñada posto que o británico tan só pensara nunca xigantesca cuberta. Pero a medida que avanzaba os seus estudos sobre a intervención a realizar deseño unha cúpula como versión actual da antiga cúpula de Wallot.

Esta obra, novo polo de atracción turística en Berlín e que fai que con 3 millóns de visitantes sexa o parlamento máis visitado de todo o mundo, ten un diámetro de 40 metros e unha altura de 47. Pode subirse por ela mediante unha rampla de 230 metros ata cegar ao miradoiro superior. O punto máis alto da obra está a uns 57 metros da rúa. No seu centro hai un cono con 360 espellos que proxectan a súa luz cara ao salón de plenos. Este cono leva incorporado un sistema de recuperación da calor que aproveita a enerxía que proporciona a evacuación do aire viciado do salón de plenos para quentar o edificio.

Desde a súa terraza exterior pódense contemplar unha espectaculares vistas sobre Berlín.

Finalmente, un pequeno vídeo caseiro:

O Panteón despois do Imperio Romano

Sempre me ten chamado a atención a boa conservación interior do Panteón. Mais por que? Como foi a historia desta espectacular edificación desde o remate do Imperio Romano.

En primeiro lugar hai que subliñar que grazas (?) a que axiña foi reconvertido nunha igrexa cristiá o Panteón continuou tendo un uso relixioso.

O emperador bizantino Constante II no século VI mandou retirar as tellas de bronce dourado que cubrían a grandiosa cúpula, deixándoo dun xeito semellante a como podemos contemplalo actualmente. Probablemente fora tamén na época de Constante II cando foron retiradas as esculturas de bronce do frontón incluída a grandiosa aguia (hoxe en dia podemos aínda ver as marcas das anclaxes)

Xa no ano 608 o emperador bizantino Focas doou ao papa Bonifacio quen o transformou para adicalo ao culto de Santa María dos Mártires polo que, probablemente, fora o primeiro templo pagán consagrado como igrexa cristiá.

No 735 a cuberta exterior foi protexida con pranchas de chumbo.

Xa no durante o Renacemento (alá polo 1435) o papa Uxío IV decidiu suprimir as edificacións que se lle foran engadindo polo seu exterior ao longo da Idade Media. De feito hai debuxos e grabados nos que se aprecia un pequeno campanille no centro do pórtico da entrada elevado no 1270 (foi mandado derrubar a finais do XVI). Ademais tamén faltaba xa a columna do extremo esquerdo do pórtico que foi sustituída por un muro de sustentación cando a Idade Media estaba por rematar. Posteriormente ese muro fora completado ao longo das columnas do pórtico.

Foi Urbano VII quen en 1590 mandou retirar as cerchas de bronce que sustentaban a cuberta para logo seren fundidas e construír os canóns do castelo de Sant´Angelo

Durante o papado de Urbano VIII (1623-1644) foron substituídas varias columnas do pórtico por outras de fuste de granito vermello e capitel corintio que eran notoriamente diferentes das orixinais. Ademais restituíse un fragmento da cornixa e do tímpano que se derrumbaran nalgún momento do pasado. Tamén ordenou retirar en 1625 as pezas de bronce que aínda quedaban na cuberta así como as que decoraban o pórtico da entrada para que Bernini puidera facer o baldaquino da basílica de san Pedro.

Desde Urbano VIII as vigas están sen o seu bronce.

O Bernini en 1665 e por orde de Alexandre VII, fixo a maior reforma da edificación en toda a súa historia coa construción de dous campanarios xemelgos sobre o corpo prismático que une o pórtico da zona da entrada coa cella circular. A idea era darlle ao Panteón un aspecto exterior de maior contido relixioso. Pero esta intervención non foi do agrado do pobo romano xa que axiña lle puxeron o alcume das “Orellas do burro”.

Grabado de mediados do século XVIII de Giovanni Battista Piranesi.

Grabado de mediados do século XVIII de Giovanni Battista Piranesi.

Pouco tempo despois, nos tempos do papa Clemente IX, deseñouse a reforma da praza da Rotonda así como da fonte de Giacamo della Porta, que desde mediados do XVI ocupaba o seu centro, á que se lle engadiu o obelisco exipcio do tempo de Ra en Heliópolis.

Neste mesmo século XVIII, concretamente entre 1747 e 1752, anovouse a decoración interior do templo, cambiando practicamente todo o revestimento orixinal, especialmente na parte máis alta do tambor engadíndolle uns frontóns triangulares aos nichos e simplificando a decoracións entre os mesmos.

Co gallo do pasamento de Vítor Manuel II, en 1878, o pórtico foio redecorado no seu exterior ao substituír a inscrición que aludía a Agripa por outra que lembraba ao monarca falecido ademais de engadir varias figuras alegóricas a tan importante rei da historia italiana. No interior instalouse provisionalmente un gran catafalco baixo a cúpula.

A finais deste século XIX, en 1893, derrubáronse os campanarios de Bernini polo arquitecto Luca Beltrami ao tempo que se limpaba axeitadamente toda a obra.

No século XX, ademais de traballo de limpeza, a intervención mais salientable foi a dirixida por Alberte Terencio, durante os anos 1929 e 1934, xa que restaurou partes da cúpula e do seu basamento con ladrillos similares aos orixinais pero cocidos dun xeito distinto na súa cara vista para facilitar a distinción sobre os da época imperial.

Bibliogarfía. El Panteón de Agripa y Adriano. El cielo y la tierra al servicio del emperador. En Descubrir el arte, XI, 125, pp. 42-45

Créditos da imaxe de Agripa.

O Panteón antes de ser Panteón

Ao igual que xa temos visto o que a historia lle deparou á arquitectura da Acrópole ateniense, imos ver como foi a historia do Panteón (lembrade que podedes ver tres entradas sobre esta sorprendente obra na etiqueta Arquitectura romana)

Desde o século XIX sabemos que o edificio que se pode contemplar actualmente non foi mandado construír por Agripa no 27 a.C., senón que feitos nos tempos do emperador Adriano. Pero como era o edificio existente antes que o actual?

Esa primeira edificación era de planta rectangular coa entrada en dirección contraria á actual, é dicir, polo sur. Abríase a un foro porticado da época augustea, enfrontándose coa basílica de Neptuno.

Estivo construído co material preferido polos romanos (de Roma, já, já) en bloques de travertino e forrado de mármore. Dicíase que as columnas da súa entrada eran de bronce con múltiples figuras incluíndo a de Augusto (non lle gustaba e este nada saír nas fotos) e de Agripa. No ano 80 padeceu un importante incendio, sendo reparado polo emperador Domiciano ata que no 110 padeceu un segundo incendio na época de Traxano. Ficou en ruínas durante oito anos ata que Adriano o mandou reconstruír durante os anos 118 e 128 .

Máis sobre Gervasio Sánchez

Como xa vós contou Iniciarte, Gervasio Sánchez é o novo Premio Nacional de Fotografía. Aproveito a ocasión para presentarvos algunhas das súas fotos seleccionadas polo novo xornal diario de arte Hoyesarte.

Tamén quixera lembrar o seu famoso discurso de 2008, do que tamén se dera conta xa en Iniciarte.

A catedral de Berlín

A Berliner Dom, é un templo luterano que foi construída no mandato do emperador Guillerme II, segundo os planos do arquitecto Xulios Carl Raschdorff con estilo do Alto Renacemento italiano. No mesmo lugar levantárase con anterioridade desde 1750 unha catedral máis pequena, de estilo barroco, á que Kart Friedrich Schinkel déralle un estilo máis clasicista entre 1817-1822. A nova catedral contiña tres igrexas. Dúas destas igrexas utilízanse de novo: a Taif-und Traikirche (igrexa de bautizos e vodas) e a Predigtkirche (igrexa de sermóns). Existía tamén unha igrexa monumental para a familia Hohenzollern na fachada norte que foi demolida en 1975.


En maio de 1944, a catedral de Berlín sufriu graves danos como consecuencia de ataques aéreos posto que unha bomba incendiaria alcanzou a cúpula, alí, onde pódese contemplar de novo o bufarda coa pomba. A cúpula quedou calcinada e destruíu, ao caer, outras partes interiores e a cripta.

Nos anos seguinte, os danos da catedral foron reparados dun xeito provisorio ata que en 1975 non se iniciaría a reconstrución, abríndose de novo en 1980.

Vistas desde a cúpula:

O galego: lingua de liberdade

O Muro de Berlín e "A festa da liberdade" (e II)

Aproveitando a nova da celebración do aniversario da caída do Muro de Berlín, quero amosarvos as miñas fotos da East Side Gallery, unha sección de 1.300 metros de lonxitude do Muro na Mühlenstrase entre a Estación este e a ponte Oberbaum. Neste resto do Muro 118 artistas, entre eles o catalán Ignasi Blanch coa súa obra “Parlo d´Amor” (lede unha entrevista en La Vanguardia) de 21 nacionalidades deixaron os seus grafites.

Xa no cómpre relatarvos a historia do Muro de Berlín pero si vos podo aconsellar estas ligazóns de El País Semanal do pasado 18 de outubro: Sobre o Muro, Berlín como a capital tráxica de Europa e Ascenso e caída do Muro.

O Muro de Belín e "A festa da liberdade" (I)

Berlín conmemorará o vixésimo aniversario da caída do Muro coa «Festa da Liberdade», un programa de actos festivos que arrincará cun concerto e culminará coa derriba dun dominou xigante. Preto dun milleiro de pezas de dominou duns 2,5 metros de alto serán derrubadas na tarde do 9 de novembro en recordo da caída do Muro de Berlín, que conduciu á reunificación alemá.

Ese muro artificial seguirá os pasos da antiga división de formigón, entre o Reichstag (sede do Parlamento alemán) e a Potsdamer Platz e discorrerá ante a emblemática Porta de Brandeburgo, epicentro dos festexos.

A iniciativa do Instituto Goethe, o milleiro de pezas do dominou xigante serviron de lenzo para que uns 15.000 escolares alemáns e unha vintena de artistas de países como México, China e os territorios palestinos plasmasen pictóricamente a súa experiencia de vivir nun país no que pervive a división.

As pezas, duns vinte quilogramos cada unha, serán situadas seguindo as pegadas do antigo muro o próximo 7 de novembro e poderán visitarse ata dous días despois, cando caerán na «Festa da Liberdade».

Tras o concerto de media hora á fronte da Staatskapelle berlinesa dirixido polo arxentino-israelí Daniel Barenboim, o novo «muro» simbólico será derrubado en tres fases, a última das cales culminará ante a Porta de Brandeburgo, cun espectacular castelo de fogos artificiais.

No acto conmemorativo intervirán os presidentes de Francia e Rusia, Nicolas Sarkozy e Dmitri Medvédev, e o primeiro ministro británico Gordon Brown.

«Será un día de alegría non só para Berlín e Alemaña, senón para toda Europa», afirmou o alcalde de Berlín.

Texto e foto da axencia EFE publicado polo Abc.

Especial sobre O Muro en El Mundo.