A mirada fulminante de San Pedro e a mirada cega de San Pablo son o centro dos dous grandiosos frescos da Capela Paulina, o último traballo pictórico de Miguel Anxo cando xa tiña setenta anos e empezaban a faltarlle as forzas. A espléndida restauración, similar á da Capela Sixtina, saca de novo á luz as brillantes cores do florentino e tamén un autorretrato.
Na escena de «A crucifixión de San Pedro», que ocupa o lado der
eito da Capela Paulina, o restaurador dos frescos, Mauricio De Luca, descubriu un rostro moi especial. Un dos cabaleiros, tocado con turbante azul, recorda poderosamente a Michelangelo Buonarroti. De Luca manifestou ao diario «A Repubblica» o seu asombro pola «semellanza sorprendente» cos retratos do xenio realizados por Daniele dá Volterra e Giulio Bugiardini. O restaurador está convencido de que é un autorretrato, «e polo tanto trátase dun descubrimento extraordinario». No lado esquerdo da capela, «A Conversión de San Pablo» ilustra un episodio que tivo lugar, camiño de Damasco, cando o futuro apóstolo -por entón aínda violento perseguidor dos cristiáns- tiña ao redor dos trinta anos e estaba a piques de empezar unha vida de aventuras e de viaxes que duraría máis de tres décadas ata o seu martirio en Roma o ano 67.
A medida que limpaban a sucidade acumulada durante catro séculos e medio, os restauradores descubrían no personaxe do Apóstolo dos Gentiles o rostro dun home ancián que tamén recorda extraordinariamente aos retratos de Miguel Anxo realizados polos seus contemporáneos e ao coñecido busto en bronce esculpido por Giambologna. O San Pablo-Miguel Anxo ten os ollos pechados, cegado pola luz do ceo, e un xesto de dor que recorda o sufrimento persoal do pintor durante aqueles anos do ocaso da súa vida.
Miguel Anxo terminou a Capela Paulina ao cabo de sete anos de traballo, en 1550. En 1557 iniciou outro autorretrato, esta vez na «Pietá» chamada Bandini, conservada na catedral de Florencia, moito menos coñecida que a primeira, a da basílica de San Pedro, tallada en 1499 cando o escultor tiña só 24 anos. Miguel Anxo empezou a esculpir a última en 1557, xa con 81 anos, e destinábaa como monumento para a súa propia tumba. Con gran sufrimento e esforzo se autorretratou en mármore no personaxe de Nicodemo, que sostén o corpo de Jesús na baixada da Cruz e estallo entregando á súa nai. Os restauradores da Capela Paulina exploraron xornada a xornada o calendario de traballo de Miguel Anxo. O seu último día como pintor concluíu en 1550, dando as últimas pinceladas ás catro mulleres, as dolorosas, que presencian o martirio de San Pedro ao pé da cruz.
Texto e ilustración vía ABC.
Na escena de «A crucifixión de San Pedro», que ocupa o lado der
eito da Capela Paulina, o restaurador dos frescos, Mauricio De Luca, descubriu un rostro moi especial. Un dos cabaleiros, tocado con turbante azul, recorda poderosamente a Michelangelo Buonarroti. De Luca manifestou ao diario «A Repubblica» o seu asombro pola «semellanza sorprendente» cos retratos do xenio realizados por Daniele dá Volterra e Giulio Bugiardini. O restaurador está convencido de que é un autorretrato, «e polo tanto trátase dun descubrimento extraordinario». No lado esquerdo da capela, «A Conversión de San Pablo» ilustra un episodio que tivo lugar, camiño de Damasco, cando o futuro apóstolo -por entón aínda violento perseguidor dos cristiáns- tiña ao redor dos trinta anos e estaba a piques de empezar unha vida de aventuras e de viaxes que duraría máis de tres décadas ata o seu martirio en Roma o ano 67.A medida que limpaban a sucidade acumulada durante catro séculos e medio, os restauradores descubrían no personaxe do Apóstolo dos Gentiles o rostro dun home ancián que tamén recorda extraordinariamente aos retratos de Miguel Anxo realizados polos seus contemporáneos e ao coñecido busto en bronce esculpido por Giambologna. O San Pablo-Miguel Anxo ten os ollos pechados, cegado pola luz do ceo, e un xesto de dor que recorda o sufrimento persoal do pintor durante aqueles anos do ocaso da súa vida.
Miguel Anxo terminou a Capela Paulina ao cabo de sete anos de traballo, en 1550. En 1557 iniciou outro autorretrato, esta vez na «Pietá» chamada Bandini, conservada na catedral de Florencia, moito menos coñecida que a primeira, a da basílica de San Pedro, tallada en 1499 cando o escultor tiña só 24 anos. Miguel Anxo empezou a esculpir a última en 1557, xa con 81 anos, e destinábaa como monumento para a súa propia tumba. Con gran sufrimento e esforzo se autorretratou en mármore no personaxe de Nicodemo, que sostén o corpo de Jesús na baixada da Cruz e estallo entregando á súa nai. Os restauradores da Capela Paulina exploraron xornada a xornada o calendario de traballo de Miguel Anxo. O seu último día como pintor concluíu en 1550, dando as últimas pinceladas ás catro mulleres, as dolorosas, que presencian o martirio de San Pedro ao pé da cruz.
Texto e ilustración vía ABC.
Entradas
1 comentario:
Muy completo.Enciclopedico.
Pues aquí estaremos con mucha frecue.
Saludos y hasta pronto
Hector
Publicar un comentario