Igrexa do Santísimo Cristo de Santander (Cantabria)

 

A igrexa do Santísimo Cristo, é o monumento máis antigo da cidade de Santander. Aquí atópanse os restos dos Santos  Mártires: San  Emeterio e San  Celedonio, patróns desta cidade.

Está situada en pleno centro da cidade de Santander, na rúa  Somorrostro, formando parte do Monumento Histórico da «Catedral de Santander» que está formado por dúas igrexas superpostas.

A Igrexa do Santísimo Cristo é a que se atopa na parte Inferior do edificio. Está situada no alto dun promontorio, localización elixida en tempos remotos polos poboadores deste lugar.

Construída durante o primeiro terzo do  século XII, se lle  denomina Igrexa Baixa ou Igrexa Vella. É de planta rectangular, sen cruceiro, e está formada por tres naves de catro tramos, máis as ábsidas de cabeceira, de factura algo  posteior ao resto. As naves son moi baixas e separadas por alicerces cruciformes con columnas encostadas. A iconografía dos capiteis redúcese a un estilizado e sobrio xogo vexetal, salvo nos pés e a cabeceira onde se tallaron cabezas e escenas sinxelas.

A maior parte das claves ostentan decoración floral, soamente as da cabeceiras teñen elementos historiados (un sol na clave do  prebisterio, san Pedro na do Evanxeo e o Cordeiro Pascual, no tramo central).

A cuberta resólvese a base de bóvedas oxivais. As ábsidas son máis serodias, góticas de finais do século XIII. O pórtico norte, realizado no século XVII, presenta bóvedas de cruceiría. A escultura monumental é bastante basta predominando as decoracións vexetais. Ademais son dignos de mencionar no Cristo un crucifixo en madeira policromada, de procedencia castelá e unha Piedade en pedra, réplica dunha famosa talla de Gregorio Fernández.

Este edificio nun primeiro momento, a finais do século VIII, foi un mosteiro dedicado aos Santos  Mártires e é aquí onde foron dados sepultura os seus restos reutilizando o forno dunhas antigas termas romanas. Emeterio e Celedonio eran dous irmáns que sufriron a persecución do emperador romano Diocleciano, en torno ao ano 298, para posteriormente, ser decapitados e tras a súa morte sepultados neste lugar.

A partir do século  XII converteuse en  Abadia cuxo abade era un fillo do Rei Fernando III «o Santo» chamado Sancho. Nesta abadía, ademais de gardar desde o século VIII os restos dos Santos  Mártires, conservábase un fragmento moi pequeno do « Lignum Crucis» doado por Alfonso VI polo que cada certo tempo celebrábase un ano Xubilar.

No ano 1187 cando o rei Castelán Alfonso VIII concede o foro  refundador á poboación santanderina este edificio convértese en Colexiata. Pasaron varios Séculos ata que, no ano 1754 sendo Rei Fernando VI, o Papa Benedicto XIV converteu esta colexiata en Catedral.

Fontes informativas: Camino liebaniego,Turismo de Cantabria e o folleto de man do propio edificio.