Na miña segunda visita a Grecia conseguín levar aos meus acompañantes ata a antiga cidade de Corinto moi preto do famoso Canal.
Corinto ou Korinto
(en grego: Κόρινθος, Kórinthos) foi unha
cidade-estado (pole) situada no istmo de Corinto, a estreita franxa de terra que une o Peloponeso coa Grecia continental, a medio
camiño entre Atenas e Esparta. A cidade moderna de Corinto atópase a aproximadamente 5 quilómetros ao nordés
das ruínas antigas. Desde 1896, as escavacións arqueolóxicas sistemáticas
de Corinto levadas a cabo pola American
School of Classical Studies at Athens revelaron grandes partes da cidade antiga e investigacións
recentes dirixidas polo Ministerio de Cultura grego ilustraron importantes
facetas novas sobre a Antigüidade.
Segundo a mitoloxía grega, a Antiga Corinto foi fundada co
nome de Éfira por Sísifo, quen foi o seu primeiro rei, e cos seus sucesores
(inicialmente os seus fillos Glauco e Ornitión) fíxose unha cidade
especialmente próspera e poderosa. Ornitión continuou a dinastía ata o seu
derrocamento polos dorios.
Corinto foi durante longo tempo uno dos centros máis
importantes da antigüidade debido á súa posición estratéxica. Con todo, os
romanos, quen arrasou a cidade no ano 146 a. C., reconstruírona e converteron en
capital da provincia de Acaia un século
máis tarde. Mesmo estudaron a posibilidade de abrir unha canle que unise os
mares Exeo e Xónico, tal e como hoxe coñecémolo.
Cara ao século VII a. C. Corinto converteuse nun Estado unificado. Nesta época construíronse
grandes edificios públicos e monumentos ademais de fundar moitas cidades: Molicria, Siracusa (cara ao 734 a. C.), Córcira (cara ao 733 a. C.) e outras.
Acrocorinto
Desde o século VII a. C. Corinto emerxeu como unha gran
cidade grega, grazas ao comercio marítimo e o desenvolvemento da súa industria
cerámica. Segundo Tucídides os corintios, no século VII a. C, foron os primeiros en ocuparse das
construcións navais con técnicas moi semellantes ás da época en que el
escribiu. Segundo el, o armador corintio Aminocles inventaría o trirreme. Foi unha das primeiras cidades
gregas en utilizar a moeda. Estas eran moi importantes debido á actividade
principal da cidade. As primeiras delas foron acuñadas no século VII a. C.
Durante a época clásica (no século V a. C. Corinto tiña unha poboación libre de entre 46.000 e 51.000 habitantes e
unha poboación total, incluíndo escravos, de entre 66.000 e 73.000), Corinto foi alternando as súas alianzas entre Esparta e Atenas.
Posteriormente foi declarada cidade libre polos romanos e unida á liga Aquea
outra vez. Unha guarnición romana estableceuse no Acrocorinto. Corinto foi despois capital da liga e foi alí
onde os embaixadores romanos foron maltratados o que provocou o ultimato do
Senado Romano á liga. Derrotada esta, o cónsul romano Lucio Mumio entrou
en Corinto sen oposición e vingouse da
cidade e os seus habitantes: os homes foron executados e as mulleres e os nenos
foron vendidos como escravos; as obras de arte foron levadas a Roma e a cidade
foi saqueada e destruída (146 a. C.) Continuou despoada e destruída uns cen anos e o seu territorio foi entregado a
Sición ou foi feito ager público. O
comercio trasladouse a Delos.
Período romano
No ano 46 a. C., Xulio César, decidiu reconstruír a cidade e
enviou unha colonia de veteranos e homes libres. A cidade recuperouse (44 a. C.)
e cando Pablo de Tarso visitouna no século I, era unha cidade importante,
capital da provincia de Acaia, e residencia do
procónsul de Acaia Junius Gallio. Pablo de Tarso fundou un grupo
cristián o ano 50, ao cal dirixiu as súas epístolas. No século II, foi visitada
por Pausanias e tiña numerosos edificios. Continuou sendo a capital da provincia
romana de Acaia durante todo o Imperio
romano. En 395 foi saqueada por Alarico I e en 521 foi destruída por un
terremoto.
Corinto caracterizouse pola difusión da arte. Pinturas,
esculturas de mármore e bronce, e as famosas xerras de terracota estiveron entre as obras que se
producían. Tamén foi unha cidade onde se desenvolveu a poesía, pero en cambio
non hai noticias sobre os seus oradores.
Templo de Apolo
Os corintios tiñan predicamento de seren sexualmente
liberais, aos que contribuía o feito de ter un porto cun gran tránsito de
mercadorías, e por tanto, con gran afluencia de mariñeiros de moitos lugares.
No santuario de Afrodita, sito no Acrocorinto, practicábase a prostitución
sacra, e tiña máis dun milleiro de heteras escravas.
O emperador romano Adriano embeleceuna alcanzando gran
prosperidade.
Pero tanta opulencia atraeu a outros pobos para saquear as
súas riquezas. Estes pobos foron os
hérulos no século III, os
visigodos no século IV e no VIII os
eslavos.
Desde a Idade Media ata o terremoto de 1858
Polo demais, seguiu a sorte do resto de Grecia e por tanto
pertenceu sucesivamente aos emperadores bizantinos de Constantinopla. Foi conquistada polos francos en 1205,
logo polos venecianos e en 1459 polos
otománs.
Un gran terremoto en 1858 provocou a destrución da antiga
cidade e a súa reconstrución varios quilómetros ao norte, xunto ao mar.
No patio do Museo de Corinto
Restos arqueolóxicos
Entre os restos arqueolóxicos que se conservan no xacemento
arqueolóxico destacan as sete columnas que quedan en pé do templo de Apolo que Pausanias
situaba na rúa que partía do agora e ía
ata Sición. Tamén se achan restos destacados da fonte Pirene, da fonte Glauce,
do templo de Asclepio, do ágora romana, do
odeón, do teatro, do anfiteatro romano, e do chamado templo E, un templo
romano que Pausanias dixo que fora
dedicado a Octavia, a irmá de Augusto.
Así mesmo hai restos do diolkos, unha calzada usada para o transporte de
embarcacións a través do istmo.
Fonte Pirene
No acrocorinto
consérvanse murallas de diversas épocas, aínda que predominan as de época bizantina que deberon levantarse no século X.
No cume áchanse restos de numerosos edificios que inclúen igrexas bizantinas, torres venecianas e mesquitas turcas.
Texto: Wikipedia.
Fotos: Iniciarte.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario