A basílica atópase no centro da cidade, na Piazza San Fedele que adoitaba ser o lugar do mercado de millo da cidade. A basílica foi probablemente construída en 1120 sobre as ruínas dun edificio anterior. A construción terminouse anos máis tarde. Ao longo dos séculos o edificio foi modificado en gran medida. No século XVII a nave principal transformouse en bóveda de canón e as ábsidas laterais modificáronse no século XVI cando se pecharon algúns arcos e substituíronse por pinturas e estucos. En 1805 a lanterna octogonal foi movida cara arriba. Entre 1807 e 1808 construíronse as capelas laterais. Ademais, a igrexa foi restaurada a principios do século XXI, especialmente a fachada e a campá da torre. Algunhas persoas defíneno como unha igrexa neorrománica.
A fachada que vemos hoxe é de estilo neo-románico pois tívose que reconstruír completamente en 1914.
A basílica de San Fedele, con vistas á praza do mesmo nome, no centro da cidade amurallada, ten a área absidal tanxente á corrente a través de Vittorio Emanuele, un importante eixo de estrada xa na época romana, como o mostran algunhas seccións do antigo pavimento atopado durante as obras levadas a cabo no século XX.
A fachada non é totalmente visible, parcialmente oculta á esquerda por un edificio anexo. Con todo, é posible reconstruír a tendencia sobresaliente, cos contrafortes que separan o reflexo da nave central dos laterais. Como se dixo, é o resultado das restauracións realizadas no século pasado, e caracterízase por un rosetón central do século XVI, debaixo do cal se abre o portal cunha luneta e un arco que substituíu á viga do arco anterior. Tamén no lado esquerdo atópase o delgado campanario.
O lado norte da basílica non é perceptible desde o exterior, debido á adición dunha serie de edificios de diferentes épocas. No lado sur, sometido a unha operación de illamento, pódese ver claramente a cachotería da ábsida e a sucesión da dobre orde dos teitos, que cunha tendencia ascendente conducen a mirada cara á lanterna. O tiburio de forma cadrada ten un patrón irregular. Está enlucida, coa excepción ao lado nordés onde a pedra exposta permítelle ver a parte elevada en 1805. A parte orixinal, que terminaría cunha banda arqueada, ten cachotería regular.
A área absidal, máis que a fachada, constitúe o elemento distintivo da basílica, tanto desde o punto de vista arquitectónico como escultórico. Das tres ábsidas orixinais, a única que queda intacta é a central. A cachotería poligonal da ábsida ten unha coroa en mármore de Musso, debaixo da cal unha banda alterna de arcos cegos brancos e negros ventos, coroada por un marco de dente de serra.
Caracterízase por unha loxia formada por unha sucesión de bóvedas de canón, con arcos exteriores que descansan sobre pequenas columnas.
A maioría deles son do tipo corintio cunha soa orde de follas, a miúdo sen costelas. Un en particular ten unha decoración similar á dunha capital de Sant' Abondio (nave esquerda) e unha da cripta de Lenno. Dous teñen unha decoración zoomorfa, cun aguia con ás estendidas para marcar a esquina. A cara da parede subxacente, coroada pola outra banda de arcos, está puntuada verticalmente por catro columnas que terminan cun capitel cúbico, apoiado contra as pilastras das esquinas. Na parte inferior hai unha xanela despregada circular, mentres que nos compartimentos centrais pódense apreciar as tres aberturas rectangulares en mármore propostas por de Dartein. O piso da loxia é certamente posterior ao resto do edificio, como se pode ver no exame da cachotería interna que declara o uso
Entre as pequenas capelas dos laterais da nave principal da basílica atópase outro tesouro artístico. Trátase dun tríptico pintado na parede por Giovanni Andrea De Magistris en 1504 que representan á Virxe María entronada co neno Xesús e ao seu lado atópanse os Santos Sebastián e Roch.
Noticias históricas
Antes do título actual, a igrexa estaba dedicada a Sant'Eufemia, xa que o concilio de Calcedonia celebrouse na basílica de Sant' Eufemia.
Segundo a tradición, os restos recentemente atopados do proto-mártir Fedele, asasinado durante a persecución de Diocleciano en Samolaco (Chiavenna), remóntanse á basílica. Este feito é a base para o cambio de dedicación da igrexa e, presumiblemente, tamén para a transferencia do título de catedral a Santa Maria Maggiore. De feito, o primeiro documento no que se menciona este último con este título data de 1006.
Texto: adaptación e tradución de Lombardia Beni culturali.
FOTOS: Iniciarte
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario