A Torre Velasca de Milán

Foto Paolo Monti

Este rañaceos é, sen dúbida, a referencia arquitectónica máis importante da segunda metade do século  XX de Milán.  Observable desde, case, calquera punto da cidade, chama poderosamente a atención.

A Torre Velasca é un rañaceos de Milán situado na praza homónima, ao sur da catedral. O nome, derivado do  pre-existente topónimo, está relacionado co gobernador español Xoán Fernández de Velasco, a quen foi dedicada a praza nos anos 1960. O enxeñeiro estrutural foi Arturo  Danusso. Conta cunha altura de 106 metros e un total de 26 plantas.

Historia

Deseñada por Ernesto Nathan Rogers e de  Enrico  Peressutti (membros do grupo de arquitectos  B. B. P. R.) e construída entre 1956 e 1958 co financiamento da Sociedade Xeral  Immobiliare, xorde nunha área un tempo residencial, destruída por bombardeiros estadounidenses en 1943 e atópase na paisaxe urbana, no cal se converte nun dos símbolos máis notables.

No medio desta zona sitúase a torre, proxecto que se pode conectar á chamada revolución estilística Neo-liberty, pero con toques de  brutalismo e sendo parte da expresión variada do racionalismo italiano, que está estreitamente relacionado co contexto de Milán no que se levanta, impoñente xunto coa catedral e as torres da cidade, pero sobre todo no  Castello  Sforzesco.

O primeiros dezaoito pisos están ocupados por tendas e oficinas, mentres que os pisos superiores ao 26, ocupados por apartamentos, están desenvoltos sobre unha área máis grande que a anterior forma orixinal e dan o característico «fungo» da torre. O ángulo do feixe, para dar apoio externo para a expansión das plantas superiores, dá un aspecto típico ao rañaceos, cousa que fixo que os milaneses o alcumasen «o rañaceos das ligas».

O perfil da torre é o resultado dun longo estudo que ten a súa orixe na procura de respostas ao constrinximento funcional onde se atopa a base da torre na praza homónima, libre, con todo, a liberdade de ampliar nos pisos superiores.

O plan orixinal prevía unha construción de estrutura de aceiro (inspirada na cultura dos rañaceos estadounidenses), pero preferiuse adoptar un enfoque máis «tradicional» de formigón que se combinou coa mellor linguaxe  neo- liberty do edificio. Na fase preliminar interveu unha empresa de Nova York que se especializa na avaliación económica de proxectos de arquitectura e decidiu que, dado o estado actual da tecnoloxía da industria siderúrxica italiana, o proxecto non sería viable.

Texto: Wikipedia.

Fotos: Iniciarte.