San Bartolomé de Marcoda Agrate na catedral de Milán

A estatua de San Bartolomé de Marco da  Agrate (1562), a máis  recoñecida obra de arte da catedral de Milán. Representa ao Apóstolo, que foi  desollado vivo, sen pel, a cal lle colga dos ombreiros e cae por diante coma se fose un manto. Na base lese a inscrición: "NON ME  PRAXITELES SEDE MARCO  FINXIT  AGRAT." (Non me fixo  Praxíteles, senón Marco da  Agrate).

Na obra de Marco dá  Agrate, San Bartolomé está situado no  transepto da catedral, á beira do  mausoleo da dereita, e mirando cara ao altar.

Observamos como na súa man esquerda leva un libro e cobre a súa nudez co que aparenta ser unha túnica, aínda que iso é pura aparencia, que nos ofrece a visión dianteira, pois se miramos na parte traseira, darémonos conta que o que nos parecía a súa roupa é a súa pel, que lle foi arrincada na súa totalidade durante o seu martirio.

O rostro do apóstolo é dunha total contención de dor, o que lle produce o martirio: na súa mirada advírtese certa frialdade, máis quizá acertariamos se afirmásemos que San Bartolomé mira máis aló, dirixe o seu ollos cara ao infinito.

A composición  postural móstranos como o corpo apóiase nunha perna, en tanto a outra adquire unha posición de certa relaxación.

E ben é certo a impresión que esta escultura tivo sobre sobre todos os visitantes da Catedral de Milán que se achegaron e detido para observala, entre eles, un famoso escritor Mark  Twain, que así nos describiu o seu recordo:

"A figura era a dun home sen pel; cada vea, artería, músculo, cada fibra e tendón, o tecido do corpo humano representado ao mínimo detalle. Parecía natural, porque dalgunha maneira parecía coma se sentise dor. Un home sen pel é probable que mire dese xeito a menos que ocupase a súa atención con algunha outra cuestión".

"Foi unha cousa horrible, e con todo había unha fascinación sobre el dalgunha maneira. Sinto moito velo, porque sempre vou velo agora. Vou soñar ás veces. Vou soñar que ela está a descansar os seus brazos na cabeza da cama e mirando cara abaixo en min cos seus ollos mortos; vou soñar que se estendía entre as sabas comigo e tócame cos seus músculos expostos e as súas fibrosas pernas frías. É difícil de esquecer cousas repulsivas". (Mark Twain: Innocents Abroad, cap. 18).

Lido en Purakastiga.

Fotos: Inicarte.