Pablo Gargallo: O profeta

Pablo  Gargallo. O profeta (ou O gran profeta)

1933 (xeso), 1936 ( fundición en bronce) 

235 x 65 x 50 cm.

Utilización dos baleiros. Equilibrio entre a  verticalidade dominante e as liñas curvas que forman os laterais. Estudo de incidencia da luz. Concepción da figura desde o espazo interior. Ben puidesen ser estas as principais características desta obra  do artista aragonés.

Nunha recente visita ao Centro  Pompidou de Málaga puiden gozar da contemplación  desta emblemática escultura  cubista.

A partir da súa inicial concepción en xeso (1933) realizaríanse sete exemplares en bronce (aquí podedes localizalas)

Os volumes ausentes (o baleiro) están claramente reflectidos por elementos  curvos (obsérvese a fazula esquerda). É no rostro onde reflíctese toda a forza dramática deste personaxe inclinado lixeiramente cara adiante e cuberta cunha lixeira pel esquemática de cordeiro. A obra estrutúrase ao redor dun eixo central que está formado pola cabeza, a columna e a perna esquerda. A partir do mencionado eixo xorden os diferentes elementos do corpo mediante un xogo de curvas e  contracurvas.

O baleiro, “a transparencia da masa”, como a chamaba  Gargallo, é moito máis expresivo que os volumes tradicionais. O  báculo que sostén coa man esquerda é o símbolo do profeta, do guía. É un home en pleno arrebato de paixón, como se desprende da súa expresión  vehemente, pero cos seus macizos pés  sólidamente aferrados ao chan.

A  maleabilidade do bronce permite crear e desfacer tensións entre as formas convexas (que deixan deslizar a luz suavemente), as  cóncavas (que a reflicten) e o aire (que a deixa pasar sen interferencias)