O Teatro de Dioniso na Acrópole de Atenas

O Teatro de  Dioniso foi o maior teatro da antiga Grecia, situado na parte oriental da vertente sur da Acrópole de Atenas e formando parte dos témenos de  Dioniso. Dedicado, como indica o seu nome, a  Dioniso, deus das  viñas e do teatro, inicialmente rezábase na súa honra ao redor do altar do templo e os espectadores sentaban aos lados. Despois, eses rituais fóronse convertendo nas traxedias clásicas de  Esquilo,  Sófocles,  Eurípides e  Aristófanes. Ao redor do ano 407 a.C. o costume era que despois da representación fixésese unha sátira. A duración das representacións alongábase ata unhas seis horas e a entrada era cara.

A construción inicial é da segunda metade do século VI a.  C. Os actores situábanse sobre unha plataforma, había unha zona interior onde ensaiaban e os espectadores colocábanse na ladeira do cerro, lugar afeito para as festas. A finais do século V a.  C. substituíronse as primitivas plataformas de madeira por bancadas de pedra.

Ao redor de 330 a.C., sendo  arconte  Licurgo, o Santuario e o Teatro de Dionisio xa estaban completamente configurados. A ese período pertencen, probablemente, o Antigo Templo de Dionisio, co altar ao leste, e a chamada  Stoa  Dórica, na parte norte do santuario. Ao mesmo tempo, o teatro adquiriu as súas dimensións e forma monumentais. Construíuse enteiramente de pedra e estendeuse ata os pés da roca da Acrópole, incluíndo  Peripatos, o camiño que rodeaba o outeiro. Ao redor de 320 a.C. engadíronse os monumentos  corégicos de  Thrasyllos, ao norte do teatro de Dionisio, e de  Nicias, ao oeste da  cávea do teatro.

A bancada ou  koilon tiña 78 bancadas, divididas en dous niveis por un corredor circular. Na parte central e última das primeiras bancadas había 67 asentos que foron realizados, posteriormente, en mármore decorado e estaban reservados para dignatarios. Na súa etapa final tiña capacidade para 15.000-17.000 espectadores.

A bancada rodeaba nuns dous terzos da súa circunferencia o espazo circular central, chamado  orchesta, onde os coros cantaban e danzaban, acompañando coa voz e o xesto a acción dramática.

Os actores actuaban no legueíon ou proskenion, plataforma longa e estreita, limitada por un decorado arquitectónico permanente que servía de fondo, e unida a unha cámara posterior, de madeira, utilizable para vestiario e cuxo nome,  skené, equivale a escena ou escenario. A  skené estaba flanqueada a miúdo por dous corpos saíntes, as  parascenias, destinadas á maquinaria do teatro.

O material de fachada é  travertino da canteira do Barco, preto dos Baños de  Tívoli, o mesmo que o do Coliseo, en Roma. E tamén como neste as  arquerías revístense das ordes clásicas superpostas, neste caso o  dórico (toscano) abaixo e o  cónico encima.

O Teatro de  Dioniso, tal e como o vemos hoxe, é froito dun meritorio labor de restauración e liberación de postizos e ocupantes levada a cabo entre 1926 e 1932.

Texto: Wikipedia.

Fotos INICIARTE.