A catedral da Asunción da nosa Señora de Santander (Cantabria)

As miñas primeiras fotos da catedetral de Santander. O texto é unha adaptación da wikipedia.

A catedral da Asunción da nosa Señora  atópase na cidade española de Santander. A súa estrutura é principalmente gótica, aínda que foi posteriormente ampliada e reformada. Ben de Interese Cultural Patrimonio histórico de España Declaración 3 de xuño de 1931.

 

 Historia

Trátase dun conxunto histórico e monumental, construído entre finais do século  XII e o  XIV sobre o antigo mosteiro; nun principio serviu como abadía, consagrada a San Emeterio e San Celedonio, coñecida como a Abadía dos Corpos Santos. A igrexa levantouse sobre un cerro rodeado de auga, onde estivo o asentamento romano do Porto da Vitoria, a partir do século VIII para gardar as reliquias dos  mártires sacrificados en Calahorra cinco séculos antes. A construción da planta inferior data dos primeiros anos do século XII, pouco despois de que se concedesen os foros á cidade. Foi elevada a rango de colexiata en 1131 polo rei Alfonso VII, o Emperador, e comezada a reconstrución dos actuais edificios por iniciativa de Alfonso VIII, tras a concesión do foro de Santander en 1187. A parte superior do edificio construíuse entre finais dese século e comezos do  XIV. Ao finalizar construíuse o claustro gótico. Posteriormente recibiu o título de Iglesia Colexial dos Corpos Santos. Ten especial interese a porta principal, levantada cara a 1230, onde están labrados os primeiros escudos do reino en que aparecen xuntos castelos e leóns, tras a unificación definitiva de León e de Castela en tempos de Fernando III, cuxo fillo Sancho foi abade do sitio. O templo é ampliado nos séculos XVI e XVII incorporándose novas capelas. Nesta catedral estivo o cemiterio da cidade.

En 1754 créase a diocese de Santander, e a Colexiata dos Corpos Santos foi transformada en catedral polo papa Benedicto  XIV, como cabeza do novo bispado de Santander. Sufriu considerables danos con motivo da explosión da dinamita do vapor Cabo  Machichaco en 1893; tras sobrevivir á guerra civil española, sufriu en 1941 as consecuencias do incendio de Santander, quedando seriamente danada e facendo necesaria unha reconstrución e ampliación entre os anos 1942 e 1953, cando foi inaugurada; os arquitectos encargados de tal tarefa foron José Manuel Bringas e Juan José Resines del Castillo. A respectuosa restauración levada a cabo sobre as partes afectadas permite hoxe contemplar en todo o seu valor as destacadas calidades arquitectónicas do monumento orixinal.

Desde 2015 acolle o Centro de Interpretación da Historia de Santander.

A igrexa comprende dúas plantas superpostas e un claustro con dependencias pegadas.

A Igrexa Alta deste conxunto monumental foi edificada durante o século  XIII, no mesmo estilo do sobrio gótico en que se realizou a Igrexa do Cristo. Perdeu gran parte dos seus tesouros no xa mencionado incendio, aínda que algúns se mantiveron e outros se recuperaron. Consérvase gran parte da decoración dos arcos, columnas e  entablamentos así como das portas, especialmente a de acceso, na que se atopa unha das representacións máis antigas dos escudos do reino de Castela e León xuntos. As xanelas do templo están decoradas con vidreiras, aínda que son actuais. 

A Catedral-Basílica de Santander conta con numerosas capelas distribuídas nos muros das dúas naves laterais, orientadas ao Sur e ao norte. Na nave sur, a primeira capela é obra de Fernando Herrera Calderón de 1624; a segunda de Juan Alvarado de comezos do século XVII; a terceira de Sebastián de la Puebla, de 1622. Na nave norte, a primeira capela é de 1671, de características barrocas; a segunda é a capela  penitencial e contén unha pila  bautismal; a terceira contén o sepulcro de Marcelino Menéndez Pelayo obra do escultor Victorio Macho.

Debido ao proxecto de reconstrución suprimíronse importantes elementos barrocos que constituían a ampliación da cabeceira da igrexa, obra de José de Cereceda no século  XVIII.

O templo foi ampliado a mediados do século XX co engadido de novo presbiterio e  xirola, para levar a cabo os novos presbiterios, ciborio e xirola; o coro de pedra que sobrevivira ao lume, a Porta dos  Mártires e a monumental escaleira contigua, a primeiro obra de Francisco del Pontón Setién e Juan da Sierra Bocerraiz, e os segundos de Gregorio de la Roza no século XVII, estes últimos foros desmontados numerándose as súas pedras de perpiaño, pero desde entón non se coñece o seu paradoiro.

O presbiterio atópase rodeado pola  girola que contén dous altares dedicados a Fernando III de Castela o Santo e a San  Matías. Tamén está acompañada no seu flanco norte por unha pila de mármore que contén unha inscrición en árabe, supostamente capturada na toma de Sevilla. No flanco sur hai unha tribuna decorada por José Cataluña.

As bóvedas son de  crucería simple, cuxa  esbeltez acúsase pola luz que penetra polas xanelas do claristorio na máis ampla e alta nave central.

A antiga colexiata constaba de tres naves, ás que se incorporou unha cuarta antes ocupada polos Palacios do Abade e outras capelas. Desde o século XV ao XVII fóronlle encostadas varias capelas laterais. Na Sala  Capitular e a nave contigua reuníase en ocasións excepcionais o Concello Xeral da Vila de Santander.

O claustro, de planta  trapezoidal, construíuse durante a primeira metade do século  XIV, mantendo o mesmo estilo arquitectónico do conxunto. Polas portas do seu muro occidental accedíase ao gran Hospital do  Sancti  Spiritus e á igrexa para peregrinos de Santiago.

Fotos: INICIARTE