Picasso: Maya e a Liberación de París

Picasso con Maya, en París, 1944

A primeira filla de Picasso, Maya, naceu o 5 de setembro de 1935, cando o seu pai tiña 54 anos. Foi inscrita no rexistro co nome de María de la Concepción, como a irmá morta do pintor. Mais de Conchita, axiña pasou a ser chamada María pero como a nena non era que de pronuncialo correctamente, foi chamada como o facia a cativa: Maya.

Mirade que historia tan curiosa podemos ler a base de testemuñas nos días da Liberación de París na II Guerra Mundial (por certo, hai moito que contar sobre Picasso e os nazis…)

Conta Maya (nove anos) que como durante a guerra case non saían na súa vivenda “Como a acuarela tarda moito en secar, papá fixera unha montaxe ao redor de todo o salón con cravos e cordas, e colgabamos as nosas obras unhas á beira das outras con pinzas de roupa”.

Texto citado en Olivier Widmaier Picasso. Picasso. Retratos de familia. Madrid, Algaba, 2003.

Maya lembra que “Cando os americanos chegaron, contoume a miña nai  -que garda intactas na súa memoria as imaxes destoutro “desembarco”-, empezaron por facerlle fotos á última obra de Picasso. Puxemos un gran retrato que me fixo o meu pai, vestida co meu pequeno delantal vermello, sobre unha cadeira española cun casco americano (é o mesmo cadro que presidía o comedor da miña infancia en Marsella). Aos americanos pareceulles que era unha foto moi fermosa: o casco americano sobre a cadeira e, detrás, o cadro de Picasso. Como tiñan ganas de facer máis fotos, fotografaron todas as obras que había colgadas polo salón na corda tendida…  O máis terrible é que papá e eu mesturaramos as nosas obras cando as puxemos a secar: papá, Maya, papá, papá, Maya…  Fixeron as fotos sen preguntar nada e enviáronas a Estados Unidos. E os xornais publicaron as últimas obras de Picasso…  En casa rímonos moito porque fotografaran as miñas obras ¡e atribuíronllas a Picasso!”

Texto citado en Patrick O´Brian. Pablo Ruiz Picasso. París, 1979.

Outra visión coincidente é transmitida por Françoise Gilot (única das múltiples mulleres de Picasso que o abandonou, levándose aos dous fillos, Paloma e Claude) 

“…de golpe, Picasso converteuse no “home de moda”. Durante as semanas posteriores á Liberación non se podía camiñar polo seu estudo sen tropezar cos corpos deitados dalgúns soldados americanos. Todos ían ver a Piaso, pero estaban tan cansos que apenas se tiñan forzas para chegar ata o estudo antes de caer rendidos. Unha vez contei  vinte mozos adormecidos, en distintos lugares do estudo. Ao principio, eran sobre todo novos escritores, artistas, intelectuais; despois, eran como turistas. No primeiro lugar da súa lista, xunto á torre Eiffel, estaba o taller de Picasso”.

Françoise Gilot. Vivir con Picasso. Barcelona, Ediciones B, 1991.