Os Reais Alcázares de Sevilla: o esplendor da arte mudéxar

Son un conxunto de pazos construídos ao longo de varios séculos polo que podemos apreciar varios estilos arquitectónicos: desde a súa orixe islámica, ata o barroco pasando polo mudéxar, gótico ou renacentista.

Teñen a súa orixe na época do primeiro califa andaluz Abd al-Rahman III quen decidiu edificar a seu recinto defensivo, ou alcázar, no 913, tras a súa revolta contra o goberno de Córdoba. No solar houbera un asentamento romano e logo visigodo e, ao parecer, tamén estivera a basílica de san Vicente (onde estivo soterrado san Isidoro). Inicialmente tivo una plantar rectangular, de 120 x 180 metros. Pouco a pouco o recinto foise facendo máis grande ao levantarse máis pazos, como o chamado “Al-Mubarak” ou o da bendición, no século XI. Na época almohade fixéronse máis patios e pazos dos que actualmente so queda o Patio do Xeso, como único resto do pazo islámico.

Da época cristiá podemos salientar que cando Fernando III conquistou a cidade fixo do alcázar a súa residencia e que o seu fillo, Afonso X, xa fixo as primeiras reformas ao engadirlle tres grandes salón góticos. Mais será con Pedro I cando se lle dea, a partir de 1364, grande parte da súa configuración actual ao levantarse o Pazo Mudéxar, de feito tal, que constitúe o exemplo máis sobranceiro da arquitectura civil mudéxar. Na súa construción traballaron artesáns de Sevilla, Toledo e Granada. Tivo, posteiormente, varias transformacións na época dos Reis Católicos e dos primeiros austrias. Na portada destaca o seu texaroz sostido por mocárabes dourados coa inscrición, en caracteres góticos que di: "el muy alto et muy noble et muy poderoso et muy conqueridor don Pedro por la gracia de Dios rey de Castilla et de León, mandó fazer estos alcázares et estos palacios et estas portadas que fue fecho en la era de mill et quatrocientos y dos años”.

Logo serían levantados a capela gótica, o patio da Montería e os grutescos dos xardíns.

Unha das estancias máis visitadas e o Patio das Doncelas que conta con forma rectangular, arcos lobulados sobre dobres columnas de mármores no baixo andar e arcos de medio punto sobre columniñas xónicas de mármore con balaustrada no superior que foi engadido na época de Carlos V. Con Filipe II o patio foi enlousado e colocouse a fonte no medio. En tres dos seus lados ábrense cuartos que forman a parte baixa do pazo e o outro lado vai pegado ao pazo de Afonso X.

Tamén é moi interesante o Salón dos Embaixadores. Ten o seu acceso desde o patio das doncelas a través dun gran arco, con portas orixinais feita por carpinteiros toledáns en 1366 con inscricións en árabe no exterior e en castelán no interior. O recinto ten arquearías triplas en dous dos seus lados sostidas por columnas de mármore de distintas cores. Destaca a cúpula sobre pechiñas de mocárabes dourados de 1427 e os panos de alicatado na parte baixa dos muros. O conxunto foi alterado en 1592 ao construírse balcóns.

En 1987 foi declarado, xunto coa catedral e o Arquivo de Indias, Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.

Máis información no Patronato do Real Alcázar e na wikipedia.