Rañaceos: a vida a un quilómetro do chan

Artigo de Anatxu Zabalbeascoa en El País.

Hai consenso entre enxeñeiros e arquitectos: a altura dun rañaceos podería ser ilimitada. "Se o Everest mide 8.850 metros, o home puiden reproducilo", explica Miguel Ruano, arquitecto xefe do hotel Arts, de 154 metros, en Barcelona. "Outra cousa é o custo". "E outra que teña sentido", apunta Carlos Louro, autor xunto a Enrique Álvarez Salga, da torre Sacyr de 236 metros, ao final da Castelá madrileña. Ambos coinciden en que a fibra de carbono ou o formigón armado de alta resistencia ofrecen maior dureza que os materiais naturais e permiten levantar estruturas ata alturas sen límites. Iso fai que o problema actual non sexa tanto o tamaño dos rañaceos como a súa rendibilidade. "Hai un limiar para o absurdo. Por encima de 300 metros a planta queda tan repleta de ascensores e o seu uso tan reducido que resulta máis rendible levantar dúas torres de 300 metros que unha de 600", explica Louro.


Irresistible ascensión

- Ata onde subir? Arquitectónicamente, o máis sorprendente do 11-S non foi que as Torres Xemelgas caésense senón que tardasen tanto en facelo. "Ningún edificio está preparado para aguantar o peso adicional dun avión con pasaxeiros máis o impacto dese avión. O World Trade Center fíxoo". Ruano ilustra así a resistencia das estruturas actuais: a maioría redundantes, sobre calculadas. Se a marca da torre Khalifa -a máis alta do mundo: de 818 metros e 160 plantas- tarda en baterse non será por cuestións técnicas. É máis, experto en Dubai, Ruano cre que non pasarán cinco anos antes de que apareza alí mesmo unha nova torre. "De 1.200 ó 1.400 metros". Ante a incredulidade das cifras o arquitecto explica que fai 10 anos o incrédulo era el, cando lle falaban dunha illa con forma de palmeira en cinco quilómetros gañados ao mar. Hoxe hai tres illas con esa forma. Unha de 15 quilómetros. "Hai un antes e un logo de Dubai. O que noutros países suporía 50 anos de consultas e permisos previos, alí sucede de inmediato", explica.

Ler todo o artigo e comentario de Peridis.