Como interpretar esta nova de El País?...Os sarracenos do Matamouros, censurados con flores.
A Catedral de Santiago disimula cunha xardineira unha representación belicosa do santo para evitar problemas
"Eu non digo nada... Non se nada... O único que podo dicir é que quen deu a orde é unha persoa con poder; e con amigos con poder que lle aconsellaron que evitase os problemas?. O que fala, un influente cóengo do cabildo da catedral de Santiago, prefire non aparecer co seu nome. "Xa houbo bastante polémica. Non quero máis lios", di para protexerse. O caso é que "hai xa un tempo" que na basílica alguén cuxo rostro é un misterio deu a orde de disimular con flores a presenza dos tres sarracenos completos e a cabeza cortada dun cuarto que aparecen aos pés do cabalo do apóstolo.
O cabaleiro guerreiro e a súa fera montura, unha imaxe do século XVIII, obra de José Gambino, saltou á fama en 2004. Foi o 11-M, tras a masacre de Atocha. Todos os xornais, locais e nacionais, publicaron entón que o goberno catedralicio retirara ao Matamouros por medo a molestar a Bin Laden. A catedral apresurouse a desmentilo, pero en 2006 volveu publicarse que o cabildo sometera a votación desterrar o santo do templo. No seu lugar, algúns cóengos propuñan colocar outro apóstolo, tamén de Gambino pero representado no seu look máis politicamente correcto, o de peregrino. Nunca xamais, segundo o cabildo, produciuse tal votación, un trámite necesario para tomar calquera acordo. Pero as monxas que se encargan do mantemento na catedral teñen a orde de tapar aos mouros. E relixiosamente mantéñenos escondidos. O Matamouros vive á esculca do gran de millo, como un xinete de concurso, e só cando a enorme xardineira, necesaria para ocultar aos que morren por Alá, empeza a marchitarse polas puntas é posible entrever o xesto angustiado dun deles.
Unha das relixiosas que manteñen lozano o adorno floral asente coa cabeza na sancristía e confirma que a orde vén do cabildo e que o fin do ramo non é outro que ocultar aos mouros. "E a verdade é que é unha boa solución", engade. "Agora ninguén vén queixarse da imaxe". Parece que todo o mundo esqueceuse de que, detrás das reixas, os candeleros comecartos e as flores (margaridas, caraveis, lirios, depende o día) hai catro mahometanos desangrándose. A salomónica medida, no entanto, sae cara. A monxa explica que con tanto turista e tanto peregrino hai que cambiar as flores cada semana.
Pero agora non se enfadan nin os uns nin os outros. A imaxe segue aí, ocupando a cavidade que, cando se tapou unha das entradas á capela de Lope, quedou nun dos brazos do cruceiro que vai dar á praza da Azabachería. E o arcebispo xa non recibe cartas de protesta. Enviábanllas tanto os inimigos da imaxe como os seus defensores. En poucos días, cando saíu na prensa que retiraran ao Matamoros, segundo un membro do cabildo Julián Barrio recibiu "700 escritos de beatas e de agnósticos, todos a favor" de Santiago e o seu equino branco.
Tanto dentro da catedral como na cidade (ata no Concello) seguen cabalgando sen disimulo moitos patróns de España dos que facían marabillas en Clavijo. "Ese milagre é parte da Historia, non temos por que escondelo agora", opina a propia monxa que cambia as flores. Todo o Camiño de Santiago está sementado destas bélicas representacións e, con todo, todas as críticas recaeron na obra do Gambino. Pero resulta que a imaxe que máis quebradizos de cabeza deu ao goberno da catedral nin sequera é propiedade súa. Chegou nos cincuenta para unha procesión e "foise quedando".
Texto e foto vía El País.
A Catedral de Santiago disimula cunha xardineira unha representación belicosa do santo para evitar problemas
"Eu non digo nada... Non se nada... O único que podo dicir é que quen deu a orde é unha persoa con poder; e con amigos con poder que lle aconsellaron que evitase os problemas?. O que fala, un influente cóengo do cabildo da catedral de Santiago, prefire non aparecer co seu nome. "Xa houbo bastante polémica. Non quero máis lios", di para protexerse. O caso é que "hai xa un tempo" que na basílica alguén cuxo rostro é un misterio deu a orde de disimular con flores a presenza dos tres sarracenos completos e a cabeza cortada dun cuarto que aparecen aos pés do cabalo do apóstolo.
O cabaleiro guerreiro e a súa fera montura, unha imaxe do século XVIII, obra de José Gambino, saltou á fama en 2004. Foi o 11-M, tras a masacre de Atocha. Todos os xornais, locais e nacionais, publicaron entón que o goberno catedralicio retirara ao Matamouros por medo a molestar a Bin Laden. A catedral apresurouse a desmentilo, pero en 2006 volveu publicarse que o cabildo sometera a votación desterrar o santo do templo. No seu lugar, algúns cóengos propuñan colocar outro apóstolo, tamén de Gambino pero representado no seu look máis politicamente correcto, o de peregrino. Nunca xamais, segundo o cabildo, produciuse tal votación, un trámite necesario para tomar calquera acordo. Pero as monxas que se encargan do mantemento na catedral teñen a orde de tapar aos mouros. E relixiosamente mantéñenos escondidos. O Matamouros vive á esculca do gran de millo, como un xinete de concurso, e só cando a enorme xardineira, necesaria para ocultar aos que morren por Alá, empeza a marchitarse polas puntas é posible entrever o xesto angustiado dun deles.
Unha das relixiosas que manteñen lozano o adorno floral asente coa cabeza na sancristía e confirma que a orde vén do cabildo e que o fin do ramo non é outro que ocultar aos mouros. "E a verdade é que é unha boa solución", engade. "Agora ninguén vén queixarse da imaxe". Parece que todo o mundo esqueceuse de que, detrás das reixas, os candeleros comecartos e as flores (margaridas, caraveis, lirios, depende o día) hai catro mahometanos desangrándose. A salomónica medida, no entanto, sae cara. A monxa explica que con tanto turista e tanto peregrino hai que cambiar as flores cada semana.
Pero agora non se enfadan nin os uns nin os outros. A imaxe segue aí, ocupando a cavidade que, cando se tapou unha das entradas á capela de Lope, quedou nun dos brazos do cruceiro que vai dar á praza da Azabachería. E o arcebispo xa non recibe cartas de protesta. Enviábanllas tanto os inimigos da imaxe como os seus defensores. En poucos días, cando saíu na prensa que retiraran ao Matamoros, segundo un membro do cabildo Julián Barrio recibiu "700 escritos de beatas e de agnósticos, todos a favor" de Santiago e o seu equino branco.
Tanto dentro da catedral como na cidade (ata no Concello) seguen cabalgando sen disimulo moitos patróns de España dos que facían marabillas en Clavijo. "Ese milagre é parte da Historia, non temos por que escondelo agora", opina a propia monxa que cambia as flores. Todo o Camiño de Santiago está sementado destas bélicas representacións e, con todo, todas as críticas recaeron na obra do Gambino. Pero resulta que a imaxe que máis quebradizos de cabeza deu ao goberno da catedral nin sequera é propiedade súa. Chegou nos cincuenta para unha procesión e "foise quedando".
Texto e foto vía El País.
Entradas
.jpg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario