"A miña pintura non nace no caballete. Case nunca, antes de comezar a pintar, ocórresme estender a tea sobre o bastidor. Prefiro colgala da parede ou deixala sobre o chan, porque necesito a resistencia dunha superficie dura. Sobre o chan síntome máis a gusto, máis cerca, máis parte do cadro; podo camiñar en torno seu, traballar por catro lados distintos, estar literalmente dentro do cadro. É un pouco o método usado por certo indios do Oeste que pintan coa area.
Cando estou dentro do meu cadro non me dou conta do que estou facendo. Só logo de certo período, empeñado, digámoslo así, en “trabar coñecemento”, consigo ver que dirección tomei. E non teño medo de facer cambios, nin sequera de destruír a imaxe, porque sei que o cadro ten unha vida propia e non trato de sacala fóra. Soamente cando perdo contacto coa tea o resultado é un desastre. Doutro xeito establécese un estado de pura armonia, de espontánea reciprocidad, e a obra sae ben".
En The New American Painting. Citado por G. Dorfles. Últimas tendencias del arte hoy. Labor, 1976, páx. 195.
Entradas
3 comentarios:
Mi autor favorito. Su fuerza expresiva ha sido malinterpretada siempre como un amasijo de pintura, desparramada sin tino y sin sentido.¡ Qué lejos de la realidad!. Cuando uno se fija en ella hay un orden interno, una disposición exacta de colores y formas.
Leer sus reflexiones y encima em galego, gracias.
Hola Javier. En los dos próximos días tendrás, entonces, dos nuevas sorpresas. Espero que te gusten.
Adoro a Pollock!! fue un gran artista, aunque la mayoria no "entiendan" todo el potencial que hay detrás de esas rayitas jeje
Gran post!!
Besos
Publicar un comentario