Na Corinto Antiga son de salientar dúas fontes, a de Pirene e a de Glauce.
Fonte Pirene
Pirene foi o nome de dúas fontes da cidade de Corinto: Unha
achábase preto do ágora, tamén chamada «inferior» por estar na cidade baixa. A
outra estaba na vertente sur do Acrocorinto, pola cal discorría. Nesta foi onde
Beleforonte domou ao cabalo Pegaso. Un
templo en honra de Sísifo levantábase ao pé da fonte «superior». Pausanias
menciona que estaba adornada con mármore branco e xunto a ela había unha
estatua de Apolo.
As primeiras estruturas da fonte remóntanse á época arcaica
(século VII a.C.) Sufriu non menos de nove transformacións durante a súa
historia. A forma actual da fonte data da súa restauración por Herodes Ático.
Os corintios construíron un pequeno santuario dedicado
á náiade pola súa famosa Fonte de Pirene onde se lle ofrecían pasteis de mel
durante os meses secos do comezo do verán. A fonte, que se consagrou ás Musas,
foi un lugar de peregrinación para os poetas para beber e recibir inspiración.
No século II o viaxeiro
Pausanias describe Pirene da
seguinte maneira:
Ao saír da praza do mercado ao longo do camiño da Lequeo chégase a unha porta de ligazón, no
que dous carros dourados, levando o un Faetón, fillo de Helios, o outro Helio
si mesmo. Un pouco máis lonxe da porta de entrada, á dereita segundo éntrase, é
un bronce de Heracles. Despois disto é a entrada á auga de Peirene. A lenda
sobre Peirene é que ela era unha muller que se converteu nun peirao por mor das
súas bágoas derramadas en dolo polo seu fillo Cenchrias, que sen querer
matou Artemis. O resorte está adornado con mármore branco, e non se fixeron
cámaras como as covas, das cales a auga flúe nunha ao aire libre tamén. É
agradable de beber, e din que o corintio de bronce, a lume vivo, vese atenuada
por esta auga, xa que o Corintios bronce non teñen. Por outra banda, preto de
Peirene son unha imaxe e un recinto sacro de Apolo; neste último é unha pintura
da explotación de Ulises contra os
pretendentes.
A Fonte de Glauce áchase situada na entrada
principal da antiga cidade de Corinto, xunto ao Templo de Apolo. Trátase dun
dos monumentos máis antigos que podemos atopar neste conxunto de ruínas. É unha
masa cúbica feita en pedra calcaria que non explota un manancial natural.
Aliméntase de auga corrente desde unha fonte no sur. Esta fonte lembra a
tráxica morte da filla de Creonte a mans de Medea. Así nolo conta a mitoloxía
grega. Segundo esta, Glauce, filla de Creonte e segunda esposa de Xasón,
arroxouse ás augas da fonte para atenuar a atroz dor causada pola túnica
envelenada que Medea, abandonada por Xasón, ofrecéralle como agasallo nupcial.
Presúmese que esta obra data do século VI a. C. ou poida que
mesmo de antes. Con todo os romanos reparárona e a restauranron durante o período imperial.
Fotos: Iniciarte
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario