23/5/10

Arquitectura na Coruña: a Torre Costa Rica



J. A. Franco Taboada. Torre Costa Rica. 1973-1975


Esta é a edificación habitada máis alta da Coruña. 106 seis metros sobre a rasante da rúa, 24 andares con tres vivenda por planta, unha planta baixa e dous sotos para garaxe. Fois feita mediante unha cooperativa nun solar que estivera ocupado pola fábrica de madeiras de Molezón.


A zona na que está ubicada presenta unha das densidades ocupadas maiores do Estado xa que teríamos que engadir o edificio Trébol e a Cooperativa Alférez provisional.


En realidade teríamos que falar de dous edificios moi distintos. Por unha banda un bloque de cinco alturas que delimita a parcela e que crea unha pequena praza interior, e outro, a torre de 24 andares. A pesares da súa altura e coa distribución comentada, non foi edificada todo o que permitía o plan de urbanismo de finais dos sesenta, ese plan que fixo auténticas barbaridades na Agra do Orzán.


A Torre Costa Rica tiña que facer fronte a dous grandes retos: o forte vento constante na cidade e acadar iluminación para todas as vivendas. A solución foi “unha superestrutura de formigón aramado de 10 tramos, con xácenas de 11 metros de luz, cun primeiro tramo reticular mentres que os oito seguintes recollen as cargas xeneradas por unhas pequenas subestruturas dos tres pisos e as transmiten aos grandes piares exteriores, o que orixina que os andares múltiplo de tres sexan totalmente diáfanos. O tramo de remate posúe dobre altura.


A forma da planta, ademais de cumprir unha misión rixidizadora, permite optimizar a disposición das instalacións por columnas. A fachada realízase con pezas de formigón Branco prefabricado bastante retiradas do plano de xanelas, a fin de diminuír o risco de vértixe


No ultimo andar a RTVG ten ubicada unha webcam sobre a cidade.


Máis información sobre esta obra na páxina web do propio arquitecto.


Cita de Esteban Fernández Cohibían.Guía de arquitectura. A Coruña. COAG, páx. 340



1 comentario:

Nes dijo...

Esta entrada resolve moitas dúbidas que sempre teño cando paso por diante da torre. Sempre quisen subila!