Arquitectura Hispanomusulmana: Alhambra (I)

“(…) A Alhambra foi máis que un palacio, era unha cidade real a escala reducida, cos seus edificios para vivendas e oficinas administrativas, os seus cuarteis, cortes, mesquitas, escolas, baños, cemiterios e xardíns. De todo iso, só se conserva a parte que representa a residencial real propiamente dita. E case é un milagre que se conserve, pois a pesar de todo o seu esplendor, a súa construción é tan lixeira, feita con tanta despreocupación. A fortaleza como tal é forte, tiña que selo, pero os edificios interiores non foron levantados para durar eternamente. Isto contrastaría con todo o pensamento islámico, coa súa conciencia da caducidade das cousas; a vivenda do soberano é unha casa para certo espazo de tempo. Esta é só unha das moitas contradiccións que ofrece a Alhambra, se partimos das regras ás que estamos acostumados nas construcións principescas do resto de Europa. Pero precisamente este “ser distinto” esconde o sentido da arquitectura granadina.

Contrastando con todas as residencias principescas da Europa cristiá, a Alhambra non ten fachada, non ten eixe principal, arredor do cal estean dispostos os edificios; non hai aliñamento de salas polas que se vai pasando dunha noutra, desde o preludio ata a apoteose final. En lugar diso, éntrase en cada un dos patios interiores, arredor dos cales se agrupan os cuartos como por casualidade, pasando por corredores esvaídos; nunca se pode sospeitar que mundos poden ocultarse aínda tras os muros. É case como no conto oriental do camiñante que é lanzado a un pozo de sal e encontra nel un palacio subterráneo con verxeis e virxes, onde vive felizmente durante doce anos ata que un día abre unha portela esquecida que o conduce a un palacio aínda máis magnífico…”

Titus Buckhardt. A civilización hispanoárabe. Madrid, Alianza, 1995, pp. 229.

Máis información na páxina web oficial, na web do Patronato, en Arteguías ou na Wikipedia. Tamén podedes facer unha visita virtual en 3D.

<