A escultura gótica: o renacer das formas

Nos séculos XIII e XIV a arte continúa sendo eminentemente relixiosa, mais a imaxe libérase do temor a Deus, a ese Deus xusticieiro, hierático e distante da arte románica. Xa non é un Deus apocalíptico. É un deus máis humano, próximo, misericordioso. Trasmítese, xa que logo, unha visión máis positiva da vida. De feito xurde unha estética do agradable que se afasta do brutalismo románico.

Destaca a humanización da figuras, a súa naturalidade, cunha clara preocupación polas formas das teas, das túnicas.

Segue sendo unha escultura que depende da arquitectura, mais xa comeza a desaparecer a súa estrita dependencia do marco arquitectónico. É xa unha escultura exenta, monumental e que ademais conta cunha grande actividade funeraria buscando a representación fiel do defunto polo que pode aparecer o idealismo.

Haberá un gran desenvolvemento dos retablos, da escultura exenta e dos coros das igrexas.