Ser escultor na Roma Imperial

Na antiga Roma os artistas eran considerados meros artesáns. Os tempos nos que na Grecia Clásica admirábase e retribuíase con abundancia aos máis afamados “artesáns” do bronce e do mármores xa pasaron. Lede, senón, este pequeno texto de Luciano (aprendiz de escultor, avogado e humorista sofista do século II).

“Se te fas escultor, non serás máis ca un peón, esgotarás o teu corpo (…), non percibirás máis ca un salario vil e módico (…), non serás nada máis ca un obreiro, un home perdido entre a multitude, axeonllado ante os grandes, humilde servidor dos que posúen a elocuencia; vivirás como unha lebre destinada a ser presa do máis forte. E, aínda que chegues a ser un Fidias ou un Policleto, aínda que realices mil obras mestras, o que se eloxiará de ti será a túa arte e entre aqueles que a contemplen non haberá un só que desexe emularte, xa que, por moi hábil que sexas, sempre serás considerado un artesán, un vil obreiro que vive do traballo das súas mans”.

Fotografía de Iniciarte: Detalle da Columna Traxana (Roma).