Morreu o pintor Xaime Quessada aos 70 anos

Lede con atención esta entrevista publicada pola Voz de Galicia hai xa algún tempo:

Xaime Quessada é un dos grandes representantes da pintura galega, un recoñecemento que lle permitiu colgar cadros en museos de tres continentes. Artista inconformista e burlón, a súa linguaxe provocadora é unha roupaxe tras o que se camufla un home que ten a necesidade da comunicación nas súas veas. escribiu obras como A singular historia do Recristo de Baraña, Lucenze, O esquecemento e máis recentemente, Contos crueis no que satiriza algunhas das «verdades» da arte e a historia. Así é Quessada. Non lle gusta deixar monicreque con cabeza e nada máis comezar a conversación, dinos: «estou ata máis aló de... de todos os cipayos da cultura ou da barbarie post-moderna e cutre». É o inicio dun percorrido polos seus pensamentos e proxectos. Xa non hai quen lle deteña. Desde cando pinto?, pois desde sempre. Creo que xa o facía no líquido amniótico da miña nai, logo, de pequeno, seguín os pasos dos meus dous irmáns maiores, para gañarme unhas cadelas. Aos 14 coñecín a Picasso e cambioume a vida.

Tanto lle impresionou? É un xenio. Eu defínolle como o gran desertor, porque cada día fai unha creación. O importante é que o home domine os estilos e non ao revés. Pódese crear indefinidamente ou todo xira ao redor dunha ou dúas obras e o demais é autocopiarse? Xeralmente, si. De calquera xeito eu creo que a pintura é unha arte de vellos. Ata os 30 anos, salvo contadas excepcións, es un parvo. Despois, buscas a técnica para expresar o que levas dentro e dos 60 aos 90, persegues a obra de arte, porque é o triunfo da vida sobre a morte, a transmisión do espírito á memoria colectiva. De todos os xeitos, hai que ter en conta que o xenio rouba, o mediocre pide prestado. Este é un mundo de farsantes, Malraux dixo que toda obra de arte que ten explicación é vulgar e, con todo, escribíronse máis de 40 libros sobre o Guernica.

Iso quere dicir que?(Non deixa terminar) Quere dicir que en España, a crítica sempre estivo ao servizo das multinacionais da arte.

Hai que ser un provocador para destacar? O que é necesario é estar tolo. Cervantes estábao e puido escribir o Quixote. Eu estouno, claro. Aínda que tamén é preciso ter coidado, xa que en España a cultura foi sempre perigosa. Matouse a xente por ter ideas avanzadas.

Gústalle a abstracción pictórica? Esa é a gran mentira histórica. Aquí, os críticos franquistas apoiaron a arte abstracta como opcional para tratar de esquecer outros estilos. Logo, o felipismo, ao virar cara á idea americana, impuxo a gran mediocridade. Por exemplo, Andy Warhol era un bluf e ademais, da CIA. O PP trouxo consigo un complexo de inferioridade e, claro, deixou facer.

Existe a pintura galega? Existiu unha pintura galega que foi silenciada. A mediados do XX, o mundo cambia, normalízase a lingua, pero non as artes. Fíxate, 25 anos de democracia e aínda en Galicia non hai un museo que albergue as creacións do XIX e XX. Nesas épocas, aquí, existiron mellores pintores que en Euskadi, Cataluña ou Madrid.

Vostede é un home de esquerda tamén nacionalista? Só galeguista, aínda que o embrión da UPG formouse, en 1964, ao redor da mesa padiola dos Quessada. Reunímonos Ferrín, Celso Emilio Ferreiro, Pousa, José Luís de Deus, Arturo Lezcano, Manuel Buciños, Augusto Valencia, Tabarés e o xuíz Quino, coa idea de formar un partido galeguista de orientación marxista para enfrontarse á corrente estalinista. Unha semana máis tarde incorporouse Bautista Álvarez. Poucos días despois xa se dicían cousas como que Valle Inclán non era un escritor galego ou «me vou ao estranxeiro» para sinalar que se ía a Zamora. Desertei aos catro meses e en 1968 aterrei no PC, co que tamén tiven grandes diferenzas.

Sentiuse arrinconado? Non, que vai; cada vez estou mellor. Cantos máis inimigos teño, máis famoso e caro son. Prefiro ao resentido que ao covarde intelectual. Cela dixo que todo o que era debíallo aos seus inimigos, eu como son inmortal, non; mórrenlleme todos antes.