A Escola de Chicago (I): o gran incendio

Chicago é hoxe unha cidade que chama poderosamente a atención polo seu desenvolvemento arquitectónico en altura no seu centro, no Loop. Veremos en varias entradas un pouquiño da súa historia.

Conta a historia que poucos minutos logo das 9 da noite do 8 de outubro de 1871, unha vaca dun cortello situado no 137 de Dekoven Street deixou caer unha lámpada de queroseno dentro do establecemento. As acusacións recaeron sobre un avaca dunha tal señora O´Leary, aínda que a investigación posterior non puido confirmalo. A pequena faísca que provocou pronto se expandiu avivada polo vento. Desde o principio, os bombeiros loitaron contra o lume nun combate desigual, pois o vento (lembrade que a Chicago coñécese coma a cidade do vento) contribuíu en avivar as chamas durante dous días interminables, nos que as construcións de madeira pasábanse o facho da destrución unas a outras.

Xa desde a primeira noite, o vento transportara tizóns acendidos cara ao outro lado do río, arrasando as chamas ao mesmo centro da cidade e aos seus principais edificios. Un a un foron caendo edificios federais, hoteis, a Corte de Xustiza e moitísimos edificios de vivendas. Para o 10 de outubro, o lume destruíra 6,5 km² do centro da cidade, provocado case 300 mortos e deixado sen fogar a máis de 100.000 persoas.

Máis de 17.000 edificios foron destruídos, estimándose unha perda superior aos 200 millóns de dólares. O coñecido como o Gran Incendio durou 36 horas.

En 1874 aprobouse unha nova ordenanza municipal pola que se prohibía a construción de estruturas de madeira no centro, no Loop.

A páxina greatchicagofire  recolle moita información sobre este suceso e é de onde procede a ilustración.