Castelo de Peñafiel (Valladolid)

O castelo de Peñafiel é un castelo situado na localidade vallisoletana de Peñafiel (España), que se alza sobre unha loma estreita e longa que lle proporciona a característica forma dunha nave. Foi declarado Monumento Nacional o 1 de xuño de 1917. É propiedade do Concello de Peñafiel.

A orixe da fortaleza remóntase ao século IX, quedando constancia documental da súa existencia en 943, cando era rei de León Ramiro II. En 983 apoderouse dela Almanzor, ata que en 1013, foi reconquistada polo conde castelán Sancho García; a el parece que se debe o cambio do primitivo nome de Pena Falcón polo de Peñafiel (en latín Penna Fidele); cando o conde Sancho García tómao aos árabes e pronuncia a soada frase "desde hoxe en diante esta será a pena máis fiel de Castela". As desavinzas matrimoniais entre Urraca de Castela e Afonso I o Batallador deron lugar a que este se vise cercado no castelo de Peñafiel en 1112 polas tropas da súa esposa e, noutra ocasión, polas do seu sogro Afonso VI. Por entón fora alcaide da fortaleza o burgalés Álvar Fáñez, primo irmán de Rodrigo Díaz de Vivar.

Fernando III o Santo instituíu o señorío de Peñafiel para o seu fillo Afonso X o Sabio, o cal transferiuno ao seu sobriño, e neto do rei santo, o infante don Xoánn Manuel. Este foi quen se ocupou da reedificación do castelo e do recinto amurallado na primeira metade do século XIV. Algo despois, sendo rei de Castela Pedro I o Cruel, suprimiuse o señorío e pasaron os seus bens a propiedade rexia. De Xoán I pasou o castelo a mans de Fernando de Antequera, e das deste ao seu fillo Xoán II de Aragón. Sendo Xoán aínda infante residiu no castelo durante algún tempo, de forma que nel naceu (1421)) o seu primeiro fillo, Carlos, príncipe de Viana. Nel tamén protagonizou unha revolta contra Xoán II de Castela, quen o tomou en 1451 e ordenou a súa demolición. No entanto, en 1456 concedeu a don Pedro Téllez Girón, Maestre da orde de Calatrava, os dereitos sobre os restos do castelo, incluído o do seu reedificación.

O seu trazado en planta posúe forma moi estreita e alargada (uns 35 m de anchura fronte a 210 m de lonxitude). O conxunto está defendido por unha primeira muralla exterior de lenzos lisos que pode datar do século XI e ser, xa que logo, a parte máis antiga da construción. No seu lado oriental ábrese unha única porta de acceso flanqueada por senllos torreóns circulares e coroada por un matacán do que só quedan os modillones. Unha segunda formación de murallas delimita o recinto interior. Está constituída por 28 cubos almenados que se intercalan equidistantemente no prolongado cerramento definindo unha sucesión de cortinas tamén almenadas e transitables no seu cume a través dun adarve.

No centro aproximado deste espazo levántase a torre da homenaxe, prisma rectangular duns 34 m de altura que alberga tres plantas abovedadas. O resto queda dividido por ela en dúas zonas cuxos primitivos forxados desapareceron; servirían de aloxamento para a tropa e acollerían os almacéns e áreas de servizo. As súas terrazas farían función de patios elevados. Nunha desas ás, a sur, atópase agora o Museo Provincial do Viño.

Fixádevos nas fermosas vistas do castelo desde a praza da vila. Praza está sendo, aínda, empregada, como praza de touros.

O texto procede da Wikipedia e as fotos son de Iniciarte.