Extracto da entrevista a Manuel Gallego pola concesión da Medalla de Ouro da Arquitectura no Faro de Vigo.
O mundo recibiuno no Carballiño (Ourense) nun ano, 1936, de guerra. Unha viaxe a Lisboa converteuno en aspirante a arquitecto. Ao fina, conseguiuno e hoxe é un dos mellores de España.
A Medalla de Ouro de Arquitectura entregarase mañá en Madrid a un galego, ao creador Manuel Galego Jorreto.
A Medalla de Ouro de Arquitectura entregarase mañá en Madrid a un galego, ao creador Manuel Galego Jorreto.
-Recorda que sentiu cando lle encargaron o seu primeiro traballo ao terminar a carreira?
-Moito medo, temor. Tras acabar, estiven traballando en Madrid con Alejandro da Sota, un arquitecto pontevedrés famoso mundialmente. Traballei con el algúns anos; o que intentaba era prolongar a miña aprendizaxe. Sabía que saía da escola con coñecementos, pero que non eran suficientes para enfrontarme á realidade. A carreira acabeina en 1963 e a primeira obra fíxena en 1966-1967.
-Ese medo foise?
-O medo desaparece, pero non desaparece a responsabilidade e preocupación.
-Con 40 anos de experiencia, a arquitectura é...
-Arquitectura é facer unha construción emocionante e, se se pode, poética.
-Soa difícil.
-Conséguese moitas veces e por bastante xente, non por min. Hai arquitecturas moi fermosas e a xente pasa polo seu lado sen miralas.
-Contratar proxectos polo nome do arquitecto, é un mal da sociedade actual?
-Se o arquitecto é bo, está ben. Pero o procedemento non é fácil. Hai que pensar por que se fai a obra, se é racional, se se vai a vivir ben nela, se vai estragar o sitio...
-Vostede defende facer arquitectura cunha “mínima decencia”, coa luz como peza básica. Que opina de emblemas onde non entra o aire exterior?
-Sigo pensando que o edificio faise para ser vivido. Se fago unha oficina e pretendo que viva ben o que traballa nela, como a vou a facer pechada se teñen diante un mar ou un xardín marabilloso? O sentido común debe estar por encima das modas.
-A sociedade ten en conta a arquitectura?
-Relativamente pouco; máis ben tirando a nada (risas).
-Por ignorancia?
-Non, porque o mundo anda doutra banda. En xeral, a arquitectura colocouse nun star system. Interesa o rechamante, a que chama a atención. As cidades buscan ter un elemento atractivo. Isto que digo é unha descrición dos feitos, non un xuízo de valor. Búscase o espectáculo, o que máis chame a atención. Hoxe o coñecido non é por autoridade, e moito menos moral, senón porque ten audiencia.
-Vostede falaba antes da arquitectura espectáculo. Un proxecto faraónico en Galicia é a Cidade da Cultura. Que opina acerca da mesma?
-Non entendo como unha cousa pódese desviar tanto en tempo e diñeiro e que todo o mundo acépteo.
-O seu último proxecto é o Museo das Peregrinacións enSantiago de Compostela reformando o antigo edificio do Banco de España.
-É un proxecto moi complicado; nun sitio moi singular na Praza dás Platerías, xunto á Catedral. Traballamos nun edificio antigo que non é precisamente moi fermoso e que teño que respectar. Comprometinme a iso. O proxecto cambia radicalmente o espazo, móveo por dentro e modifícalle a fachada. Estou agora con ese proxecto, a ver como saímos. Imos con atraso porque apareceron restos arqueolóxicos que nos pararon unha parte da obra. Foi moi complicado, pero l ano que vén estará acabado.
-Moito medo, temor. Tras acabar, estiven traballando en Madrid con Alejandro da Sota, un arquitecto pontevedrés famoso mundialmente. Traballei con el algúns anos; o que intentaba era prolongar a miña aprendizaxe. Sabía que saía da escola con coñecementos, pero que non eran suficientes para enfrontarme á realidade. A carreira acabeina en 1963 e a primeira obra fíxena en 1966-1967.
-Ese medo foise?
-O medo desaparece, pero non desaparece a responsabilidade e preocupación.
-Con 40 anos de experiencia, a arquitectura é...
-Arquitectura é facer unha construción emocionante e, se se pode, poética.
-Soa difícil.
-Conséguese moitas veces e por bastante xente, non por min. Hai arquitecturas moi fermosas e a xente pasa polo seu lado sen miralas.
-Contratar proxectos polo nome do arquitecto, é un mal da sociedade actual?
-Se o arquitecto é bo, está ben. Pero o procedemento non é fácil. Hai que pensar por que se fai a obra, se é racional, se se vai a vivir ben nela, se vai estragar o sitio...
-Vostede defende facer arquitectura cunha “mínima decencia”, coa luz como peza básica. Que opina de emblemas onde non entra o aire exterior?
-Sigo pensando que o edificio faise para ser vivido. Se fago unha oficina e pretendo que viva ben o que traballa nela, como a vou a facer pechada se teñen diante un mar ou un xardín marabilloso? O sentido común debe estar por encima das modas.
-A sociedade ten en conta a arquitectura?
-Relativamente pouco; máis ben tirando a nada (risas).
-Por ignorancia?
-Non, porque o mundo anda doutra banda. En xeral, a arquitectura colocouse nun star system. Interesa o rechamante, a que chama a atención. As cidades buscan ter un elemento atractivo. Isto que digo é unha descrición dos feitos, non un xuízo de valor. Búscase o espectáculo, o que máis chame a atención. Hoxe o coñecido non é por autoridade, e moito menos moral, senón porque ten audiencia.
-Vostede falaba antes da arquitectura espectáculo. Un proxecto faraónico en Galicia é a Cidade da Cultura. Que opina acerca da mesma?
-Non entendo como unha cousa pódese desviar tanto en tempo e diñeiro e que todo o mundo acépteo.
-O seu último proxecto é o Museo das Peregrinacións enSantiago de Compostela reformando o antigo edificio do Banco de España.
-É un proxecto moi complicado; nun sitio moi singular na Praza dás Platerías, xunto á Catedral. Traballamos nun edificio antigo que non é precisamente moi fermoso e que teño que respectar. Comprometinme a iso. O proxecto cambia radicalmente o espazo, móveo por dentro e modifícalle a fachada. Estou agora con ese proxecto, a ver como saímos. Imos con atraso porque apareceron restos arqueolóxicos que nos pararon unha parte da obra. Foi moi complicado, pero l ano que vén estará acabado.
Entradas
1 comentario:
Ben merecida.
Publicar un comentario