, o recentemente falecido Tony Judt, fai un repaso demoledor desde a súa orixe ata súa situación actual: o desprestixio do estado, as políticas (fallidas e carísimas para a cidadanía) de privatizacións de empresas públicas, a ausencia de referentes na esquerda política…Un libro imprescindible….
Pero teño unha discrepancia, a súa alusión a Le Corbusier como responsable de vivendas colectivas de escasa calidade y de políticas urbanísticas nefastas e carentes de imaxinación. Leamos os dous seguintes parágrafos:
A indiferenza das autoridades nacionais e locais ante o dano causado polas súas decisións é sintomática dun aspecto preocupante da planificación e a renovación da posguerra. A idea de que quen está no poder saben o que é máis convinte (…) non naceu en 1945 pero floreceu naquelas décadas. Esa foi era de Le Corbusier: con demasiada frecuencia resultáballes indiferente que pensaban as masas dos novos pisos e as novas cidades nos que se lles recolocou, da “calidade de vida” que se lles asignou.
A finais dos anos sesenta, a idea de que “sabemos o que é mellor para ti” estaba empezando a producir unha reacción. Organizacións voluntarias de clase media comezaron a protestar pola demolición abusiva e a gran escala non só de “feas” zonas degradadas, senón tamén de edificios e paisaxes urbanas de valor: a caprichosa demolición das estacións de Pennsylvania en Nova York e de Euston en Londres, a construción dun monstruoso bloque de oficinas no corazón do antigo quartier parisiense de Montparnasse, a reorganización dos distritos de cidades enteiras completamente falta de imaxinación. Máis que un exercicio de modernización socialmente responsable en nome da comunidade, empezaron a parecer síntomas dun poder sen control nin sensibilidade.
A continuación pon exemplos de Suecia ou de Glasgow.
Calquera historiador da arquitectura do XX e do urbanismo non poderá suscribir estas palabras en relación a Le Corbusier. Outra cousa son as tremendas barbaridades arquitectónicas e urbanísticas realizadas no XX (no caso de España e Galicia especialmente no Franquismo)
Tony Judt. Algo va mal. Madrid, Taurus, 2010. Pp. 85-86.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario