Luis Rei Núñez, escritor e especialista no pintor, pide unha axuda oficial para o seu arranxo e conservación
Os desconchados e os restos do chocolate arroxado por un cliente alertan sobre a necesidade de protexelo.
«Nas tascas nas que pintaba vos seus murais, non lle daban cartos. Pagábanlle en tapas de polbo , tapas de xamón e cuncas de viño. Eu lle pasaba vos pinceis e as mesturas ». O poeta Antón Avilés de Taramancos contaba así como pintaba o seu inseparable amigo Urbano Lugrís. En locais da Coruña, Santiago, Pontevedra, Bueu ou no comedor dun buque factoría de Pescanova, este pintor deixou murais e cadros, case todos co mar como tema. Nun deses locais, o café Vecchio da Coruña, consérvase un mural no que o pintor plasmou o seu onírica visión da cidade. «Hai xente que nin se da conta de que está aí», indica un responsable do local, tras recoñecer que ante esta obra de arte «sempre hai xente que fai bobadas». Unha delas foi cando ao final dunha noite de fin de ano un cliente «tiroulle unha cunca de chocolate; tratamos de limpalo o mellor posible, pero se nota». Canto o local pasou de banco a cafetería restaurouse en función do murala. O paso do tempo nótase nos seus desconchados, sobre todo nas esquinas inferiores.
«Vese que está mal e hai que facer como se fai cos enfermos: pedirlles a uns bos restauradores que fagan unha diagnose e logo arranxalo», apunta o escritor Luis Rei Núñez, autor do libro O señor Lugrís e a negra sombra (Xerais), en cuxa portada aparece un detalle deste mural. Rei Núñez foi o comisario dunha exposición que estivo no Quiosco Alfonso da Coruña e no García Barbón de Vigo, no verán de 1989, e da que saíu «un dous primeiros catálogos que se fixeron da súa obra, hoxe esgotado». Destaca Luis Rei que este é un mural accesible a todo o mundo, «porque a
cafetería ten unha entrada moi aberta» e apunta: «Ou normal sería que ou mural recibise atencións e que vos donos tivesen algunha axuda oficial para iso».
«Non é un mural difícil de traballar, porque el pintaba con témpera e é fácil lograr os mesmos tons de fábrica», sostén Urbano Lugrís Vadillo, fillo do pintor. Tamén apunta como posible solución algo que xa se fai en moitos museos, que é pór metacrilato pegado á parede deixándoo baleiro polos lados para que poida respirar. Recoñece, no entanto, que «é un traballo un pouco engorroso».
«Estaría ben un cristal protector, pero iso é caro», apunta un responsable da cafetería.
Texto e fotos vía La Voz de Galicia.
Os desconchados e os restos do chocolate arroxado por un cliente alertan sobre a necesidade de protexelo.
«Nas tascas nas que pintaba vos seus murais, non lle daban cartos. Pagábanlle en tapas de polbo , tapas de xamón e cuncas de viño. Eu lle pasaba vos pinceis e as mesturas ». O poeta Antón Avilés de Taramancos contaba así como pintaba o seu inseparable amigo Urbano Lugrís. En locais da Coruña, Santiago, Pontevedra, Bueu ou no comedor dun buque factoría de Pescanova, este pintor deixou murais e cadros, case todos co mar como tema. Nun deses locais, o café Vecchio da Coruña, consérvase un mural no que o pintor plasmou o seu onírica visión da cidade. «Hai xente que nin se da conta de que está aí», indica un responsable do local, tras recoñecer que ante esta obra de arte «sempre hai xente que fai bobadas». Unha delas foi cando ao final dunha noite de fin de ano un cliente «tiroulle unha cunca de chocolate; tratamos de limpalo o mellor posible, pero se nota». Canto o local pasou de banco a cafetería restaurouse en función do murala. O paso do tempo nótase nos seus desconchados, sobre todo nas esquinas inferiores.
«Vese que está mal e hai que facer como se fai cos enfermos: pedirlles a uns bos restauradores que fagan unha diagnose e logo arranxalo», apunta o escritor Luis Rei Núñez, autor do libro O señor Lugrís e a negra sombra (Xerais), en cuxa portada aparece un detalle deste mural. Rei Núñez foi o comisario dunha exposición que estivo no Quiosco Alfonso da Coruña e no García Barbón de Vigo, no verán de 1989, e da que saíu «un dous primeiros catálogos que se fixeron da súa obra, hoxe esgotado». Destaca Luis Rei que este é un mural accesible a todo o mundo, «porque a
cafetería ten unha entrada moi aberta» e apunta: «Ou normal sería que ou mural recibise atencións e que vos donos tivesen algunha axuda oficial para iso».«Non é un mural difícil de traballar, porque el pintaba con témpera e é fácil lograr os mesmos tons de fábrica», sostén Urbano Lugrís Vadillo, fillo do pintor. Tamén apunta como posible solución algo que xa se fai en moitos museos, que é pór metacrilato pegado á parede deixándoo baleiro polos lados para que poida respirar. Recoñece, no entanto, que «é un traballo un pouco engorroso».
«Estaría ben un cristal protector, pero iso é caro», apunta un responsable da cafetería.
Texto e fotos vía La Voz de Galicia.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario