Gaudí e a Casa Milá (e VII): A terraza

Aquesta ultima entrada sobre la Casa Milá està dedicada a Clariana, fidel seguidora de INICIARTE i entusiasta de Gaudí.

No cume do edificio atopamos a azotea, onde se reparten chemineas, ventiladores e saídas das escaleiras. É unha cuberta insólita con claros precedentes na cuberta do Palacio Güell, de gran forza artística e simbólica onde todo ten unha función utilitaria.

Este sorprendente conxunto de elementos arquitectónicos e escultóricos dispostos neste gran espazo, correspóndense a tres tipos de construcións: claraboias ou caixas de escaleiras, torres de ventilación e as chemineas. As seis grandes saídas da e as escaleiras van agrupadas en tres parellas. En dúas delas teñen colocadas a cruz gaudiniana (esa que tamén podemos ver na Sagrada Familia) Algunhas destas obras van recubertas do famoso trencadís (anaco de cerámica vidrada rota), tan empregado no Parque e no Pazo Güell. Os elementos menos visibles desde a rúa só están enlucidos e pintados. As barandas son ondulantes, seguindo a forma da fachada xa que o arquitecto buscou unha solución harmónica entre os ritmos da fachada e o remate da cuberta.

A terraza é coñecida como o “Xardín dos guerreiros”, unha especie de espazo onírico cuns guerreiros cos seus cascos que están acompañados polos seus escudeiros.

Fronte a unha Barcelona obreira e anticlerical (lémbrese o conflito da Semana Tráxica) Gaudí tratou de amosar a súa relixiosidade tamén nesta obra. Deste xeito podemos ler na terraza as inscrición latinas de “Ave María gratia plena, Dominus tecum”, ademais, desexou adicar o edifico á virxe do Rosario cun gran grupo escultórico, de 4 metros e medio de altura, en bronce, onde aparecería a virxe co neno no colo e os arcanxos san Miguel e san Gabriel. O proxecto fora encargado ao escultor Carles Mani pero nunca chegou a realizarse.

Bibliografía:
Joseph María Carandell. La Pedrera. Una obra de “Arte total”. 2002.
Daniel Giralt-Miracle e Fernando Marzá. Espaci Gaudí. Guía. 1998.
Gaudí X Gaudí. 2002
Descubrir el arte, nº 37, marzo 2002.