O Tesouro de Atreo en Micenas

Segundo a Wikipedia, o Tesouro de Atreo, tamén chamado Tumba de Atreo e Tumba de Agamenón, é a tumba abovedada, ou tholos, máis monumental que se coñece en Grecia. Está nos arredores de Micenas, e nun principio atribuíuselle a Atreo, o pai do gran rei Agamenón, cabeza visible da guerra dos aqueos contraTroia, posto que adoita datarse no século XIII a. C.

Esta tumba pertence á arte creto-micénica. Segue o modelo difundido por todo o Mediterráneo detumba precedida por un corredor. Neste caso, ten dous cámaras, destacando a "falsa bóveda" da máis grande delas obtida mediante a superposición de hiladas concéntricas de sillares que van reducindo o espazo, polo que as súas presións son verticais e non oblicuas, como nunha verdadeira bóveda.

Unha parte do dintel de entrada ao monumento foi subtraída por Thomas Bruce Elgin, entón embaixador británico ante o Imperio Otomán, e trasladada a Londres xunto con esculturas do templo ateniense do Partenón (Mármores de Elgin) e actualmente forman parte da colección permanente exposta no Museo Británico.

 Pola súa banda, Furio Durando no seu fermosísimo libro Grecia Antigua. El alba de Occidente (Barcelona, Folio, 1997) afirma o seguinte:

No chamado Tesouro de Atreo atópanse todos os carácteres definitivos dos grandiosos thóloi micénicos: precedida dun drómos descuberto de trinta e seis metros de longo e seis de ancho, flanqueado por paredes inclinadas de enormes bloques paralepípedos dispostas en fileiras regulares, ábrese unha alta fachada monumental na cal hai encaixada unha porta de máis de cinco metros de alto e case tres de ancho. Dela reconstruuse case de maneira total o probable revestimento arquitectónico, en cuxa linguaxe artística captáronse influxos minoicos. Por encima do arquitrabe do portal sobresae o triángulo de descarga.

A estrutura da gran sala circular, que se alza por encima dos trece metros sobre un diámetro de catorce e medio, fúndase na aplicación estereométrica do falso arco sobre unha planta circular. Fileiras concéntricas de bloques, oportunamente perfilados e estucados a fin de marcar perfectamente a curvatura da falsa cúpula, superpóñense en constante e modesto voo ata a pedra crave que selaba a estrutura; os perpiaños de pedra quedan bloqueados por unha poderosa enclavixadura que descarga o seu peso ao longo de toda a estrutura, seguindo a mole curvilínea. Lateralmente, excavada no banco rocoso do cal -pola súa banda exterior-emerxía a cúpula cuberta de mantiño que se inclinaba tamén aos lados do drómos, abríase a pequena cámara funeraria.

Fotos de INICIARTE