O Espazo límite e a Forma escultórica

“(...) Tentamos chegar a iso tratando de distinguir o espazo-límite do espazo-ambiente. No primeiro caso, pesa en certo modo sobre a forma, limita rigurosamente a expansión, aplícase contra el coma unha man aberta contra a superficie dunha mesa ou a dun vidro. No segundo caso, está libremente aberto á expansión dos volumes que non contén, que se instalan e se desplegan alí como as formas da vida. No espazo-límite non só modera a propagación dos relevos, os excesos de saíntes, a desorde dos volumes, que tende a contelos nunha masa única, senon que obra sobre o modelado, do que reprime as ondulacións e a desorde, conténtase con suxerilo por acentos, por lixeiros movementos que non rachan a continuidade dos planos, e, ás veces, como na escultura románica, por un decorado ornamental de plegues destinados a vestir a desnudez das masas… Nun dos seus estados máis característicos, a escultura monumental amosa as rigorosas consecuencias do principio do espazo-límite. A arte románcia, dominada polas necesidades da arquitectura, da á forma esculpida o valor dunha forma mural”.

Henri Focillon. Vida de las formas. Buenos Aires, 1947, páx. 53

Foto: Fachada das Praterías da Catedral de Santiago de Compostela. INICIARTE.