Micenas: unha introdución

A Wikipedia cóntanos o seguinte sobre este máxico xacemento:

Micenas (Mykênai, en grego antigo) é un xacemento arqueolóxico situado na península do Peloponeso. Utilizouse o nome de Micenas para nomear ao periodo de historia grega comprendido entre o 1600 e o 1100 a. C. que se denomina historicamente micénico posto que, tralos descubrimentos de Heinrich Schliemann, pensábase que Micenas ocupaba unha posición de liderado, pero outros estudos posteriores indican que probablemente a civilización compoñíase dunha serie de reinos independentes.

O xacimento arqueolóxico está situado a 90 km ao sudoeste de Atenas, no nordeste da península do Peloponeso e entre os seus restos máis visibles cóntanse os muros ciclópeos das ruínas da acrópole e as construcións funerarias, como o chamado Tesouro de Atreo. Foi declarado, xunto co xacemento arqueolóxico de Tirinto, Patrimonio da Humanidade pola Unesco en 1999.

Segundo a mitoloxía grega, Micenas foi fundada por Perseo, a continuación da morte accidental de Acrisio, rei de Argos. Cando a cidade retornoulle lexotimamente, Perseo preferiu cedela a Megapentes, sobrino do defunto, e partiu a fundar unha nova cidade, que chamou «Micenas», en alusión ao pomo da súa espada ou ao hongo que atopou no lugar. As tradicións concurrentes recordan unha Micenas, filla de Ínaco, ou ata de Miceneo, neto de Foroneo.

Micenas era o reino do heroe homérico Agamenón, xefe dos aqueos durante a Guerra de Troia. Homero descríbea como querida de Hera, e «rica en ouro». A riqueza da cidade era proverbial na Antigüidade.

Os primeiros signos de asentamentos permanentes en Micenas dátanse cara a 3000-2500 a. C. As primeiras vivendas que se acharon na zona de Micenas foron construídas cara ao 3000 a. C. aínda que o poboado máis importante da rexión naquela época era Lerna, pero quedou abandonado cara ao 2200 a. C. Varios séculos máis tarde, en torno a 1900 a. C., os restos de cerámica minia indican que se empezou a producir a chegada das tribos gregas á rexión.

Nos séculos XVII-XVI a. C. adoitan datarse as máis antigas tumbas en fosa achadas en Micenas, e que se considera que se corresponden cunha estrutura monárquica que se achaba xa en Micenas neste periodo, onde se advirte unha importante presenza de elementos minoicos.

En fontes do Antigo Exipto, Micenas aparece mencionada como pertencente ao país de Danaya, xunto a outros lugares gregos como Tebas, Nauplia, Mesenia, Citera e Élide, nunha inscripción da base dunha estatua do templo funerario de Amenhotep III.

Entre 1350 e 1200 a. C. desenvolveuse a época de maior prosperidad de Micenas e é a época da que maior numero de restos arqueolóxicos consérvanse entre os que destacan as murallas ciclópeas e o palacio real. Está documentado en Micenas o uso do sistema de escritura coñecido como lineal B, e xa que logo falábase unha forma arcaica do grego, como noutras cidades como Pilos, Tebas ou Cnoso. Con todo, non é posible precisar cal era a extensión do territorio controlado por Micenas nin determinar si os outros principados estaban ou non subordinados a ela. Ata se discute si a próxima Tirinto era dependente de Micenas.

Con todo, cara a 1200 ou 1150 a. C., os testemuños arqueolóxicos indican que o palacio sufriu unha destrución que supuxo o fin da hexemonía de Micenas. As causas deste declive son obxecto de debate entre os historiadores: tradicionalmente atribuíronse a unha suposta invasión dos dorios pero tamén se manexaron outras teorías como a invasión dos Pobos do Mar, revoltas internas, ou terremotos.17 Cara ao ano 1100 a. C. a ciudadela sufriu outra destrución e foi abandonada.

O recordo do poder micénico permaneceu na mente dos gregos durante os seguintes séculos e, trala Idade Escura, os poemas épicos atribuídos a Homero, a Ilíada e a Odisea, preservaron a memoria do periodo micénico. Neles, relátanse sucesos ocorridos en torno á Guerra de Troia, na que unha coalición de principados gregos liderados polo rei Agamenón de Micenas atacaría e destruído Troia e que, segundo a tradición, desenvolveuse en torno ao ano 1200 a. C., pero a súa realidade histórica, que é coherente co contexto histórico previo ao fin dos palacios micénicos, non foi probada.

A principios do período clásico, Micenas foi habitada de novo, aínda que non chegou a recuperar a súa importancia anterior. Micenas loitou nas batallas das Termópilas e de Platea durante as Guerras Médicas. En 468 a. C., as tropas de Argos, por temor a que os de Micenas disputásenlles a supremacía na rexión, atacaron a cidade. Tras ser derrotados nunha batalla, os miceneos refuxiáronse tralos seus muros e resistiron durante un tempo. Finalmente, ante a superioridade das forzas dos argivos e posto que non foron socorridos polos lacedemonios, os seus habitantes, vencidos polo fame, tiveron que abandonar a cidade. Algúns foron esclavizados polos argivos e outros puideron refuxiarse en Cleonas, Cerinea ou Macedonia.

Posteriormente, no periodo helenístico houbo unha poboación en Micenas que debeu ser pequena pero chegou a contar cun teatro, do que quedan restos xunto á chamada «Tomba de Clitemnestra». No século II, cando a visitou Pausanias, o lugar estaba xa en ruínas.

As fotos son de Iniciarte.