O Pavillón Alemán para a Exposición Internacional de 1929 de Barcelona foi deseñado por Mies van der Rohe. O Pavillón de Barcelona, obra simbólica do Movemento Moderno, foi estudado e interpretado exhaustivamente á vez que inspirou a obra de varias xeracións de arquitectos. Foi deseñado por Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) como pavillón nacional de Alemaña para a Exposición Internacional de Barcelona de 1929. Construído con vidro, travertino e distintas clases de mármore, o Pavillón concibiuse para albergar a recepción oficial presidida polo rei Afonso XIII xunto ás autoridades alemás.
Tras clausura da Exposición, o Pavillón foi desmontado en 1930. Co tempo converteuse nun referente clave tanto na traxectoria de Mies van der Rohe como para o conxunto da arquitectura do século XX. A significación e o recoñecemento do Pavillón levaron a pensar na súa posible reconstrución.
En 1980, Oriol Bohigas impulsou esta iniciativa desde a Delegación de Urbanismo do Concello de Barcelona, e Ignasi de Solà-Morais, Cristian Cirici e Fernando Ramos foron os arquitectos designados para a investigación, o deseño e a dirección da reconstrución do Pavillón.
Os traballos iniciáronse en 1983 e o novo edificio inaugurouse en 1986 na súa localización orixinal.
Materiais
Cristal, aceiro e catro tipos distintos de mármore (travertino romano, mármore verde dos Alpes, mármore verde antigo de Grecia e ónice dourei do Atlas) foron os materiais utilizados na reconstrución. Todos eles das mesmas características e procedencia que os utilizados inicialmente en 1929.
A orixinalidade de Mies van der Rohe no uso dos materiais non radica na novidade dos mesmos senón no ideal de modernidade que expresaban a través do rigor da súa xeometría, da precisión das súas pezas e da claridade da súa montaxe.
A cadeira Barcelona
Mies van der Rohe deseñou, especialmente para o Pavillón, unha cadeira a base de pel e perfil metálico que, co tempo, converteuse nunha icona do deseño moderno. Proba diso é que a cadeira Barcelona é un modelo que aínda se produce e comercializa na actualidade.
A escultura de Georg Kolbe
A escultura é unha reprodución en bronce da que co título de Amencer realizou Georg Kolbe, artista contemporáneo a Mies van der Rohe. Está maxistralmente situada nun extremo do estanque pequeno, nun punto onde non soamente se reflicte na auga senón tamén no mármore e nos cristais, dando a sensación de que se multiplica no espazo e contrastando as súas liñas curvas coa pureza xeométrica do edificio.
Tras clausura da Exposición, o Pavillón foi desmontado en 1930. Co tempo converteuse nun referente clave tanto na traxectoria de Mies van der Rohe como para o conxunto da arquitectura do século XX. A significación e o recoñecemento do Pavillón levaron a pensar na súa posible reconstrución.
En 1980, Oriol Bohigas impulsou esta iniciativa desde a Delegación de Urbanismo do Concello de Barcelona, e Ignasi de Solà-Morais, Cristian Cirici e Fernando Ramos foron os arquitectos designados para a investigación, o deseño e a dirección da reconstrución do Pavillón.
Os traballos iniciáronse en 1983 e o novo edificio inaugurouse en 1986 na súa localización orixinal.
Materiais
Cristal, aceiro e catro tipos distintos de mármore (travertino romano, mármore verde dos Alpes, mármore verde antigo de Grecia e ónice dourei do Atlas) foron os materiais utilizados na reconstrución. Todos eles das mesmas características e procedencia que os utilizados inicialmente en 1929.
A orixinalidade de Mies van der Rohe no uso dos materiais non radica na novidade dos mesmos senón no ideal de modernidade que expresaban a través do rigor da súa xeometría, da precisión das súas pezas e da claridade da súa montaxe.
A cadeira Barcelona
Mies van der Rohe deseñou, especialmente para o Pavillón, unha cadeira a base de pel e perfil metálico que, co tempo, converteuse nunha icona do deseño moderno. Proba diso é que a cadeira Barcelona é un modelo que aínda se produce e comercializa na actualidade.
A escultura de Georg Kolbe
A escultura é unha reprodución en bronce da que co título de Amencer realizou Georg Kolbe, artista contemporáneo a Mies van der Rohe. Está maxistralmente situada nun extremo do estanque pequeno, nun punto onde non soamente se reflicte na auga senón tamén no mármore e nos cristais, dando a sensación de que se multiplica no espazo e contrastando as súas liñas curvas coa pureza xeométrica do edificio.
Texto vía: Fundación Mies van der Rohe. Imaxes de INICIARTE.
Máis información en: QUETGLAS, Josep. El Horror Cristalizado: Imágenes del Pabellón de Alemania de Mies Van der Rohe. Ed. Actar, 2001.
SOLÁ-MORALES, Ignasi de. Mies Van Der Rohe: El Pabellón de Bárcelona. Ed. Gustavo Gili.
Entradas
.jpg)
1 comentario:
Es uno de los rincones que me gustan más de Barcelona, queda poco a la vista de las personas, como oculto.
Me gusta de él esa linealidad tan perfecta, los materiales que utiliza y la interacción con la naturaleza a través de la abertura, de las grandes cristaleras y del agua en los estanques. Creo que es un gran símbolo de la modernidad. Tú vienes cuando pongo algo de Galícia y yo voy cuando pones algo de Barcelona. Gracias.
Publicar un comentario