A Arquitectura Romana (I): xeneralidades

Esta civilización, desde a súa orixe, estivo en contacto directo con dúas culturas arquitectónicas, a etrusca e a etapa helenística da arte grega, e ambas deixaron o seu sinal nos esquemas romanos.

Dos etruscos permaneceu, entre outros conceptos, o da preocupación polas infraestruturas, o recubrimiento dos muros, o uso das cubertas de tella e madeira e, o que resultou máis decisivo, unha actitude moi favorable cara ao uso dos elementos arqueados. Da cultura helenística, a herdanza máis importante sería a continuación no uso das formas clásicas en xeral. Deles herdaron o concepto de orde e modulación como vehículo de consecución do ideal estético, aínda que, en Roma este cumpriu unha misión puramente estética.

Os sistemas construtivos empregados polos romanos foron radicalmente distintos dos gregos, como máis tarde veremos, e a columna perdeu o seu carácter estrutural, pasando a ser un elemento puramente ornamental superpuesto a unha estrutura a base de muros continuos.

Nesta época produciuse tamén unha nova apreciación da luz, un novo uso da cor e a aparición de novos métodos de ornamentación. Todo iso foi unha consecuencia da tensión latente na arte e a arquitectura romanos, debida ao pretendido intento de facer convivir o carácter funcional e práctico dos primitivos romanos co desexo de asimilación da estética helenística. Esta tensión fixo aumentar o interese por unha arquitectura que, pola contra, só significaría unha aburrida innovación técnica sen obstáculos.

Foto: Iniciarte.