Arquitectura romana (II): nova filosofía construtiva

Cronoloxicamente, os romanos desenvolveron os seus sistemas construtivos entre o século II a.C. e os inicios do século IV d.C. Neste período de tempo, crearon case todo o repertorio construtivo que se mantivo ata a irrupción dos novos materiais no século XIX como é o caso do cemento portland e o aceiro. A continuación desenvolveremos de forma detallada a cadea de diversos factores que favoreceron a aparición desta nova filosofía construtivas:

As Necesidades Políticas.

Os romanos, a diferenza dos gregos, estiveron organizados politicamente como un estado totalitario e iso obrigounos a crear unha maquinaria organizativa e de control burocrático moi complexa, forzados pola necesidade de atender as demandas da administración das súas posesións territoriais. Este funcionamento a nivel estatal obrigou a establecer unha organización complexa do territorio que propiciou á súa vez a existencia de cidades de grandes dimensións -Roma chegou a ter máis dun millón de habitantes- esparexidas ao longo da totalidade do mundo coñecido que actuaban como núcleos administrativos. Á súa vez, estas cidades precisaban un gran número de infraestructuras, comúns para todas elas, pola posta en práctica do concepto de Romanización que os levou a difundir por todos os territorios conquistados a súa forma de vida e goberno. En primeiro lugar, debían crear as tipoloxías necesarias para administrar os territorios dominados: vías -en tempos do emperador Caracalla sumaban máis de 30.000 km.-, pontes, campamentos militares, almacéns, portos, etc. e, doutra banda, facer fronte ás infraestruturas de carácter cívico talles como circos, acueductos, cloacas, templos, termas, etc., que permitisen o goberno e o esparexemento destes núcleos de poboación, en moitas ocasións dirixidos baixo a fórmula do “pan e circo”.