A basílica de san Pedro do Vaticano: as obras barrocas

A FACHADA DA BASÍLICA
O arquitecto Carlo Maderno foi o gañador do concurso formulado para rematar as obras da basílica. Construída entre 1607 e 1614, tras rexeitar a forma de cruz grega, Maderno deseñará un fachada monumental, superior en tamaño (7.000 metros cadrados) á propia basílica. Sobre a mesma está colocadas treces grandes estatuas, de seis metros cada unha, que representan a Cristo, san Xoán e aos apóstolos, agás san Pedro, que xa ten outra estatua na propia praza. Conta con oito columnas de orde xigante, de máis de 27 metros de altura e case tres de diámetro. Conta cunha clara tendencia horizontal e, a pesar disto, anula gran parte da potencia visual da cúpula de Miguel Anxo.

O BALDAQUINO DE SAN PEDRO
Por encargo de Urbano VIII, Bernini constrúe en 1624, empregando o bronce do Panteón (Quod non fecerunt barbari fecerunt Barberini). É unha obra de mobilidade extrema. Trátase dun gran palio permanente sustentado por catro columnas salomónicas, de fustes con decoración vexetal e chapiteis corintios, apontoadas en catro podios. Foi realizado para ensalzar un dos lugares máis importantes da cristiandade: a tumba de Pedro, baixo a gran cúpula de Miguel Anxo. As columnas torsas, semellantes ás do templo de Salomón en Xerusalén, resalta a figura de urbano VIII como moderno Salomón da cristiandade, e a Roma, como a nova Xerusalén, triunfante sobre o protestantismo.

A COLUMNATA E PRAZA DE SAN PEDRO
Toda a fortaleza da Roma triunfante barroca amosouse no urbanismo da Praza de san Pedro (1656-1667) concibida por Bernini. É unha obra que ten por obxectivo resaltar a fortaleza espiritual e material do papado como centro da relixión católica. A súa estrutura está condicionada pola existencia da basílica e do obelisco. O arquitecto dispuxo unha elipse aberta, construída por un conxunto de columnas xigantes de orde toscana, conectada coa cidade e unida por un corredor diverxente á fachada da basílica, á que singulariza e resalta, a xeito dun grande escenario teatral onde o Papa realiza aparicións públicas. Esta idea escenográfica vese salientada pola creación dun espazo central de forma oval arredor do obelisco encerrando o simbolismo do omphalos mundi e suxerindo os brazos da igrexa abertos ao fiel.

Para lembrar o conxunto da obra, podedes contemplar este vídeo do magnífico portal Artehistoria.

Finalmente, recoméndovos este artigo de Enseñ-arte sobre Bernini como artista dos papas.