Gaudí e a Casa Milá (III): A fachada

A fachada non exerce de muro de carga e é unha estrutura autónoma conectada ao edificio mediante un complexo sistema de vigas e tirantes de ferro. Amosa un gran dinamismo. Ao non ser muro de carga posibvilita unha maior liberdade no deseño das vivendas e, polo tanto, adiántase ao concepto de " planta libre" de Le Corbusier.

Obra de absoluta plasticidade que fusiona a arquitectura coa escultura.

Hai especialistas que, afondando nunha visión organicista da obra de Gaudí, ven nesta fachada o corpo dun animal onde as columnas serían os osos e fachada a pel. Outros, sen embargo, cren ver as ondas do Mediterráneo con algas (forxados dos balcóns), unha montaña erosionada ou o manto da Virxe (debemos lembrar que a profunda relixiosidade do arquitecto levouno a deseñar unha escultura da nai de Cristo para culminar o edificio)

Tamén quero salientar que a altura do edificio incumpría as normas establecidas para o Ensanche barcelonés. De feito, arquitecto e promotores tiveron que afrontarse as ameazas de derrubo e ao pago dunha forte multa pola familia Milá. Hai quen pensa que esta altura viña dada pola idea do arquitecto de contemplar, desde a terraza, a outra obra que tiña en marcha, a Sagrada Familia.

Toda a fachada ten unha marcada horizontalidade. Persoalmente destacaría o tratamento do ferro dos balcóns.