Témpera
sobre tea, 68 cm x 81 cm. Pinacoteca de Brera, Milán.
Descoñécese
con exactitude a data de elaboración desta obra, mais probablemente
correspóndese coa etapa de madurez do pintor
de Mantua. É una da obra que polas que sinto una maior paixón. Ben
lembro cando tiven a oportunidade de coñecela, acompañado por un bo amigo e
guiado polo director do museo. Que privilexio.
Este
tema xa non era unha novidade no renacemento. Lembremos os traballo de Giotto
na capela Scrovegni, mais agora o tratamento da norte e, sobre todo, o punto de vista empregado
polo autor é radicalmente anovador.
O
corpo, representado cun orixinalísimo punto de vista, está amosado desde os
pes, deste xeito as dimensións corporais están acurtadas dun xeito case brutal.
No primeirísimo plano temos os pes do morto cando non moito tempo atrás así
representados case semellaría estar blasfemando. O escorzo ten un peculiar
tratamento da perspectiva de forma tal que pode ser visto desde distintos
lugares, alterando a ríxida estaticidade monofocal. Se o espectador cambia de
lugar a perspectiva tamén.
O morto está situado sobre unha lousa de
mármore cun scrozo realmente atrevidísimo ao tempo que novidoso. É un scorzo
moi violento como se Mantegana tratara de profundar no sufrimento e na
desolación ocasionada polo violenta norte. Nese scorzo o tórax de Cristo
aparece reflectido con moita potencia mentres que os estigmas das mans e dos
pés figuran sen ningún grao de idealismo. A posición de Cristo aumenta a
sensación de realismo, de atoparnos diante dun home morto e diante dun deus.
Cristo coma home.
A
saba que tapa parcialmente o corpo vai pintada nos mesmo tons que a pel,
fomentando o sentimento tráxico do conxunto. Os rostros están pintados con
escasos toques de cor ao igual que a descrición do buratos dos cravos de mans e
pes, representados cun desgarrador realismo.
A
cabeza de Cristo está ladeada e inmóbil. Frecuentemente saliéntase o detalle
curioso (¿) de que o centro da composición, o centro xeométrico do cadro, son
os xenitais do morto. O corpo ocupa case todo a peza xa que tan so restan dous
pequenos triángulos a cada lado. Nunha banda aparecen dous rostros: san Xoán e
a nai do morto, dona de elevadade idade fronte a unha tendencia de amosala como
unha moza nova. A Virxe contrae a boca nun rictus de de grande dor, expresión
nada frecuente na arte ata entón. Noutro lado un anaco da lousa e un pequeno
obxecto. Tamén é posible intuír a presenza dunha terceira persoa.
Os
rostros son desproporcionadamente grandes, mentres que as súas mans son
especialmente pequenas. De feito hai especialistas que estas figuras foron
engadidas con posterioridade por algún outro autor.
Este
lenzo estaba destinado á capela funeraria de Mantegana, artista que fora
criticado por representar a Cristo segundo o xeito romano, coma un home mortal.
Debemos lembrar que Mantegna traballaba con fontes literarias clásicas así como
con medallas e moedas romanas co obxectivo de facer unha nova recreación do
mundo clásico.
Tedes máis información en Art en Línea e na Wikipedia,
1 comentario:
Un cuadro muy interesante.La mórbida palidez del cuerpo, la túnica y la losa, en la misma gama cromática, prolongan la presencia de la idea de la muerte, y el espacio constreñido, sin apenas espacio para la Madre, aunque sí para sus lágrimas, intensifican la sensación de asfixia y abatimiento que transmite la escena. Me encanta. Saludos.
Publicar un comentario