Moisés de Miguel Anxo descito por Vasari en 1550

 "…E igualmente acabou un Moisés de mármore, de cinco brazos de altura, estatua cuxa beleza non poderá ser superada por ningunha outra moderna, e o mesmo pódese dicir respecto das antigas.
Sentado con gravísima actitude, apoia un brazo nas táboas que sostén nunha man e coa outra se colle a barba, que, peiteada no mármore e longa, foi executada de tal forma que os cabelos, tan difíciles de representar na escultura, son finos e suaves como plumas, tecidos dun modo que parece que o ferro converteuse en pincel; a beleza do seu rostro, con expresión de auténtico santo e príncipe severísimo, aparece tan espléndida e resplandecente, que cando se contempla séntense desexos de pedirlle o veo para cubrirlle a cara. E retratouse tan ben no mármore a divinidad que Deus depositou en tan sagrado rostro, separadamente de que as ropaxes foran trepanadas e acabadas con belísimos pliegues nas súas beiras, e os músculos dos brazos e os ósos e os nervios das mans realizáronse con tanta beleza e perfección, as pernas, xeonllos e pés están acomodados nas súas ropaxes dunha forma tan axeitada e está acabado de tal forma cada un destes traballos, que hoxe máis ca nunca pódese considerar a Moisés amigo de Deus, non en balde artellou e preparou o seu corpo antes que o dos demais para a resurrección por medio das mans de Miguel Anxo; e que sigan os hebreos indo en multitude, como fan cada sábado homes e mulleres, como ruiseñores, a visitalo e adoralo: que non algo humano, senón divino adorarán. Esta sepultura foi descuberta en tempos de Paulo III e acabada grazas á xenerosidade de Francesco María, Duque de Urbino".

Giorgio Vasari. Las vidas de los más excelentes arquitectos, pintores y escultores desde Cimabue a nuestros tiempos. Madrid, Tecnos, 1998, páx. 377.
Foto: Iniciarte.