Marco Vitruvio Polión (en latín Marcus Vitruvius Pollio) foi un arquitecto, escritor e enxeñeiro romano do século I a.C. Habitualmente o seu nome aparece escrito como Vitrubio. A pesar de coñecérselle tan só unha obra realizada pasou á historia da arquitectura por ter escrito o que se considera o tratado máis antigo conservado sobre a arquitectura, De Architectura, dez libros escritos entre os anos 27 e 23 a.C. O seu manual inspírase nos teóricos helenísticos e estuda todos os apartados necesarios para a edificación.
A simetría vitrubiana establécese mediante a proporción entre unha determinada parte dos membros de cada obra e o conxunto, a semellanza das producións da natureza, en particular do corpo humano, expresada nunha exacta relación numérica.
"A composición da construción dos templos depende da simetría, cuxas regras deben ser xa que logo ser observadas coidadosamente polos arquitectos. Nace a simetría da proporción que os gregos chaman analoxía. A proporción é unha correspondencia de medidas entre unha determinada parte dos membros de cada obra e o seu conxunto: desta correspondencia depende a relación das proporcións. En efecto, non pode falarse dunha obra ben realizada, se non existe esta relación de proporción, regulada como o está no corpo dun home ben formado. (pax. 250)
Do mesmo xeito, as partes de que se compón os edificios sacros han de ter exacta correspondencia de dimensións entre cada unha dos seus partes e a súa total magnitude. Así mesmo, como, naturalmente, o centro do corpo humano é o embigo, de tal modo que nun home tendido en decúbito supino, coas mans e os pés estendidos, se se tomase como centro o embigo, trazando co compás un círculo, este tocaría os dedos de ambas as mans e dos pés; e o mesmo que se adapta o corpo á figura redonda, adáptase tamén á cadrada; por iso, se se toma a distancia que hai da punta dos pés ao alto da cabeza, e se confronta coa dos brazos estendidos, acharase que a anchura e a altura son iguais, resultando unn cadrado perfecto".
En Antonio José Pitarch et. Alt. Arte Antiguo. Fuentes y documentos para la historia del arte. Barcelona, Gustavo Pili, 1982, pp.250-251.
A simetría vitrubiana establécese mediante a proporción entre unha determinada parte dos membros de cada obra e o conxunto, a semellanza das producións da natureza, en particular do corpo humano, expresada nunha exacta relación numérica.
"A composición da construción dos templos depende da simetría, cuxas regras deben ser xa que logo ser observadas coidadosamente polos arquitectos. Nace a simetría da proporción que os gregos chaman analoxía. A proporción é unha correspondencia de medidas entre unha determinada parte dos membros de cada obra e o seu conxunto: desta correspondencia depende a relación das proporcións. En efecto, non pode falarse dunha obra ben realizada, se non existe esta relación de proporción, regulada como o está no corpo dun home ben formado. (pax. 250)
Do mesmo xeito, as partes de que se compón os edificios sacros han de ter exacta correspondencia de dimensións entre cada unha dos seus partes e a súa total magnitude. Así mesmo, como, naturalmente, o centro do corpo humano é o embigo, de tal modo que nun home tendido en decúbito supino, coas mans e os pés estendidos, se se tomase como centro o embigo, trazando co compás un círculo, este tocaría os dedos de ambas as mans e dos pés; e o mesmo que se adapta o corpo á figura redonda, adáptase tamén á cadrada; por iso, se se toma a distancia que hai da punta dos pés ao alto da cabeza, e se confronta coa dos brazos estendidos, acharase que a anchura e a altura son iguais, resultando unn cadrado perfecto".
En Antonio José Pitarch et. Alt. Arte Antiguo. Fuentes y documentos para la historia del arte. Barcelona, Gustavo Pili, 1982, pp.250-251.
Ilustración: O home de Vitrubio de Leonardo da Vinci.
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario