O busto máis cobizado do mundo regresou así ao seu lugar na Illa dos Museos.
Nefertiti recuperou hoxe a súa posición de raíña absoluta de Berlín no Neues Museum, o seu primeiro emprazamento tras ser descuberta por arqueólogos alemáns en 1912, destruído polos bombardeos da II Guerra Mundial e recuperado agora tras unha custosa rehabilitación.
O busto máis cobizado do mundo regresou así ao seu lugar na Illa dos Museos, o primeiro desde onde fascinou ao mundo, logo dunha longa peregrinaxe por domicilios provisionais.
A Raíña do Nilo, duns 3.500 anos de antigüidade, superou a súa re-estrea, de novo sepultada por centos de flashes de cámaras e equipos de televisión de todo o mundo, á espera de que mañá a chanceler Angela Merkel inaugure oficialmente o recuperado Neues Museum.
O camiño de Merkel ata o museo será menos longo que o percorrido que fixo o busto desde Exipto a Europa, primeiro, e por distintos emprazamentos en Alemaña, despois.
A chanceler e o seu esposo, o catedrático Joachim Sauer, viven enfronte do museo de Pérgamo, tamén na Illa.
Nefertiti e a estatua do seu esposo, o faraón Akenaton, serán agora os seus veciños, xunto co total de 35.000 pezas e 60.000 papiros que forman a colección do Museo Exipcio, repartidos entre as salas de exhibición e depósitos do Neues Museum.
á raíña reservóuselle un espazo de honra, baixo a cúpula do á norte do museo, que si sobreviviu aos bombardeos. Nas restantes tres plantas distribuiranse as outras pezas, incluído Akenaton, envolvido entre sarcófagos, relevos, xoias e papiros.
A recuperación do edificio, arrasado polos bombardeos sobre o Berlín do Terceiro Reich entre 1943 e 1945, custou 200 millóns de euros.
O encargo recaeu no arquitecto británico David Chipperfield, quen optou por deixar ao aire os estragos do tempo e non maquillar sequera os balazos que quedaron na súa superficie.
Polas mesmas razoes que a ningún restaurador ocorréuselle «recompor» o ollo esquerdo de Nefertiti, a Chipperfield non lle pareceu oportuno levar a cabo unha reconstrución pedra a pedra.
O que se comeron as bombas foi substituído por novos materiais -pedra natural, formigón e finas madeiras escandinavas-, ensamblado coas ruínas e partes orixinais que si sobreviviron.
Da escalinata construída en 1843 por Friedrich-August Stüler, flanqueada por frescos de Wilhelm von Kaulbach, non quedou nada en pé e no seu lugar Chipperfield deseñou unha impoñente réplica en pedra branca espida, sen sombra de clasicismo.
Para os adoradores das reconstrucións fieis será unha perversión, pero desde que o museo reabriu as súas portas seis meses atrás, coas salas baleiras, a creativa homenaxe á ruína e a cicatriz de Chipperfield gañouse o eloxio xeral.
Ao pre-estrea do edificio seguiron meses de acondicionamento interior e fai unha semana produciuse o último proceso de embalaxe de Nefertiti, entre grandes medidas de seguridade, ao que seguiron varios días de aclimatación ata a súa presentación.
Coa súa inauguración péchase a recuperación da Illa dos Museos, que agrupa o Pérgamo, o Neues, o Altes, o Bode e a Alte Nationalgalerie e que custou 1.000 millóns de euros.
Espérase que conclúa aquí a longa peregrinaxe da Raíña do Nilo, á que as autoridades exipcias reclaman aínda como propia por considerar que foi sacada ilegalmente do país.
Nefertiti pasou sepultada e sen sobresaltos 3.400 anos no Val de Amarna, ata que foi descuberta polo arqueólogo Ludwig Borchardt en 1912.
Primeiro foi presentada no Neues Museum, onde encandeou xa ao Kaiser Guillermo II, que levou consigo unha réplica ao seu exilio holandés, en 1918.
Tamén cativou a Adolf Hitler, que ademais de negarse a restituíla a Exipto fixo que lla ocultase nunha mina de Turingia mentres ordenaba á poboación de Berlín resistir ata a última pinga do seu sangue baixo os bombardeos.
De Turingia rescatárona as tropas estadounidenses e durante décadas foi exhibida no sector americano do Berlín dividido polo Muro. Primeiro, nos arredores da cidade e a partir de 1967, no Museo Exipcio do barrio de Charlottenburg.
Tras a reunificación viñeron unha infinidade de novas mudanzas en varios domicilios provisionais: primeiro foi colocada no Kulturforum, entre os neones dun moderno complexo museístico, e logo no Altes Museum, xa na súa Illa, mentres Chipperfield acondicionáballe un museo á altura.
O Neues Museum reaparece agora como un belo tributo aos estragos do tempo.
E Nefertiti segue co seu inquebrantable poder hipnótico, dá igual en cantos museos e vitrinas véxalla con anterioridade.
Nefertiti recuperou hoxe a súa posición de raíña absoluta de Berlín no Neues Museum, o seu primeiro emprazamento tras ser descuberta por arqueólogos alemáns en 1912, destruído polos bombardeos da II Guerra Mundial e recuperado agora tras unha custosa rehabilitación.
O busto máis cobizado do mundo regresou así ao seu lugar na Illa dos Museos, o primeiro desde onde fascinou ao mundo, logo dunha longa peregrinaxe por domicilios provisionais.
A Raíña do Nilo, duns 3.500 anos de antigüidade, superou a súa re-estrea, de novo sepultada por centos de flashes de cámaras e equipos de televisión de todo o mundo, á espera de que mañá a chanceler Angela Merkel inaugure oficialmente o recuperado Neues Museum.
O camiño de Merkel ata o museo será menos longo que o percorrido que fixo o busto desde Exipto a Europa, primeiro, e por distintos emprazamentos en Alemaña, despois.
A chanceler e o seu esposo, o catedrático Joachim Sauer, viven enfronte do museo de Pérgamo, tamén na Illa.
Nefertiti e a estatua do seu esposo, o faraón Akenaton, serán agora os seus veciños, xunto co total de 35.000 pezas e 60.000 papiros que forman a colección do Museo Exipcio, repartidos entre as salas de exhibición e depósitos do Neues Museum.
á raíña reservóuselle un espazo de honra, baixo a cúpula do á norte do museo, que si sobreviviu aos bombardeos. Nas restantes tres plantas distribuiranse as outras pezas, incluído Akenaton, envolvido entre sarcófagos, relevos, xoias e papiros.
A recuperación do edificio, arrasado polos bombardeos sobre o Berlín do Terceiro Reich entre 1943 e 1945, custou 200 millóns de euros.
O encargo recaeu no arquitecto británico David Chipperfield, quen optou por deixar ao aire os estragos do tempo e non maquillar sequera os balazos que quedaron na súa superficie.
Polas mesmas razoes que a ningún restaurador ocorréuselle «recompor» o ollo esquerdo de Nefertiti, a Chipperfield non lle pareceu oportuno levar a cabo unha reconstrución pedra a pedra.
O que se comeron as bombas foi substituído por novos materiais -pedra natural, formigón e finas madeiras escandinavas-, ensamblado coas ruínas e partes orixinais que si sobreviviron.
Da escalinata construída en 1843 por Friedrich-August Stüler, flanqueada por frescos de Wilhelm von Kaulbach, non quedou nada en pé e no seu lugar Chipperfield deseñou unha impoñente réplica en pedra branca espida, sen sombra de clasicismo.
Para os adoradores das reconstrucións fieis será unha perversión, pero desde que o museo reabriu as súas portas seis meses atrás, coas salas baleiras, a creativa homenaxe á ruína e a cicatriz de Chipperfield gañouse o eloxio xeral.
Ao pre-estrea do edificio seguiron meses de acondicionamento interior e fai unha semana produciuse o último proceso de embalaxe de Nefertiti, entre grandes medidas de seguridade, ao que seguiron varios días de aclimatación ata a súa presentación.
Coa súa inauguración péchase a recuperación da Illa dos Museos, que agrupa o Pérgamo, o Neues, o Altes, o Bode e a Alte Nationalgalerie e que custou 1.000 millóns de euros.
Espérase que conclúa aquí a longa peregrinaxe da Raíña do Nilo, á que as autoridades exipcias reclaman aínda como propia por considerar que foi sacada ilegalmente do país.
Nefertiti pasou sepultada e sen sobresaltos 3.400 anos no Val de Amarna, ata que foi descuberta polo arqueólogo Ludwig Borchardt en 1912.
Primeiro foi presentada no Neues Museum, onde encandeou xa ao Kaiser Guillermo II, que levou consigo unha réplica ao seu exilio holandés, en 1918.
Tamén cativou a Adolf Hitler, que ademais de negarse a restituíla a Exipto fixo que lla ocultase nunha mina de Turingia mentres ordenaba á poboación de Berlín resistir ata a última pinga do seu sangue baixo os bombardeos.
De Turingia rescatárona as tropas estadounidenses e durante décadas foi exhibida no sector americano do Berlín dividido polo Muro. Primeiro, nos arredores da cidade e a partir de 1967, no Museo Exipcio do barrio de Charlottenburg.
Tras a reunificación viñeron unha infinidade de novas mudanzas en varios domicilios provisionais: primeiro foi colocada no Kulturforum, entre os neones dun moderno complexo museístico, e logo no Altes Museum, xa na súa Illa, mentres Chipperfield acondicionáballe un museo á altura.
O Neues Museum reaparece agora como un belo tributo aos estragos do tempo.
E Nefertiti segue co seu inquebrantable poder hipnótico, dá igual en cantos museos e vitrinas véxalla con anterioridade.
Texto e foto vía La Voz de Galicia.
Entradas
2 comentarios:
Moi interesante o post!!! A min encántame o busto de Nefertiti! Canto máis o miro máis me gusta. Ten algo especial, como se tivera carácter...será ese rostro de rasgos angulosos ou esa porte maxestuosa propia dunha reina, non sei, ten aires de modernidade e transmite frescura a pesar dos anos...enfín, que non quedaría mal no salón da miña casa, jeje.
Parece mentira como las obras de Arte resurgen una y otra vez, a pesar de las conquistas, de los bombardeos y de todas las barbaridades de que somos capaces los humanos. Es más importante de lo que parece el trabajo de los arqueólogos. Saludos afectuosos.
Publicar un comentario