O Espazo Anexo do museo vigués alberga un proxecto baseado na marca Citroën e no modelo C4 Picasso.
«Como por agora no Marco non temos colección permanente, polo menos durante dous meses podemos presumir de ter tres Picassos no museo», dixo onte Iñaki Martínez, o seu director e comisario xunto a Agar Ledo, ao presentar a exposición no Espazo Anexo coa que se completa a programación da tempada.
A mostra de Suso Fandiño, pretende unificar o contraste cultural e industrial de Vigo mediante un proxecto que tras moitas cavilaciones decidiu enfocar cara a unha dos acenos de identidade da cidade, a factoría de Citroën, coincidindo ademais coa celebración do 50.º aniversario do asentamento da planta en Vigo. A empresa ofreceu todas as facilidades para materializar un proceso tecnicamente complexo consistente en instalar na sala tres modelos C4 Picasso, da marca francesa, tamén cedidos pola empresa, que atravesan a parede frontal e sobresaen a través dela cara ao exterior.
O artista e o director do Marco falaron de referentes como Duchamp, mestre no uso de obxectos que acaban perdendo a súa función orixinaria e sitúanse nos límites entre a arte e a vida; do Manifesto Futurista, que encomia a beleza dun automóbil de carreiras fronte á Victoria de Samotracia, pero se esqueceron da empresa de accesorios do automóbil que desde fai anos loce como reclamo un coche encaixado na súa sede no alto de Puxeiros. O C4 Picasso de Citroën foi unha elección relevante por tratarse dun modelo que soamente se fabrica en Vigo e expórtase ao resto do mundo, e que incorpora, ademais, un elemento que amplía o seu significado. Se o urinario de Duchamp incluía a firma do inexistente R. Mutt, o C4 Picasso contén a doutro autor incuestionable do século XX. A firma convértese no motivo condutor dun proxecto que invita a reflexionar sobre a recontextualización da obra e do artista na contorna do Vigo contemporáneo.
O feito de que dous dos Picasso asomen a súa metade traseira cara á rúa preocupaba ao compostelán Suso Fandiño, máis polo feito de que alguén se puidese facer dano que polas «intervencións» urbanas que poidan sufrir os C4 nas noites de botellón.
Para non levantar sospeitas en canto a malgastes en tempos de vacas fracas, o director xeral do grupo PSA Peugeot Citroën en Vigo aclarou que os vehículos cedidos son de uso interno, para ensaios e probas, non comercializables. Pierre Ianni tamén mostrou as súas satisfacción polo resultado do proxecto, que funde dúas identidades e dous referentes locais.
Por outra banda, ao fío da mostra estrearase o 21 de novembro o documental Recordos dun vigués de 50 anos, do xornalista Xabier Fortes, que repasa medio século de historia en Vigo en relación a Citroën.
«Como por agora no Marco non temos colección permanente, polo menos durante dous meses podemos presumir de ter tres Picassos no museo», dixo onte Iñaki Martínez, o seu director e comisario xunto a Agar Ledo, ao presentar a exposición no Espazo Anexo coa que se completa a programación da tempada.
A mostra de Suso Fandiño, pretende unificar o contraste cultural e industrial de Vigo mediante un proxecto que tras moitas cavilaciones decidiu enfocar cara a unha dos acenos de identidade da cidade, a factoría de Citroën, coincidindo ademais coa celebración do 50.º aniversario do asentamento da planta en Vigo. A empresa ofreceu todas as facilidades para materializar un proceso tecnicamente complexo consistente en instalar na sala tres modelos C4 Picasso, da marca francesa, tamén cedidos pola empresa, que atravesan a parede frontal e sobresaen a través dela cara ao exterior.
O artista e o director do Marco falaron de referentes como Duchamp, mestre no uso de obxectos que acaban perdendo a súa función orixinaria e sitúanse nos límites entre a arte e a vida; do Manifesto Futurista, que encomia a beleza dun automóbil de carreiras fronte á Victoria de Samotracia, pero se esqueceron da empresa de accesorios do automóbil que desde fai anos loce como reclamo un coche encaixado na súa sede no alto de Puxeiros. O C4 Picasso de Citroën foi unha elección relevante por tratarse dun modelo que soamente se fabrica en Vigo e expórtase ao resto do mundo, e que incorpora, ademais, un elemento que amplía o seu significado. Se o urinario de Duchamp incluía a firma do inexistente R. Mutt, o C4 Picasso contén a doutro autor incuestionable do século XX. A firma convértese no motivo condutor dun proxecto que invita a reflexionar sobre a recontextualización da obra e do artista na contorna do Vigo contemporáneo.
O feito de que dous dos Picasso asomen a súa metade traseira cara á rúa preocupaba ao compostelán Suso Fandiño, máis polo feito de que alguén se puidese facer dano que polas «intervencións» urbanas que poidan sufrir os C4 nas noites de botellón.
Para non levantar sospeitas en canto a malgastes en tempos de vacas fracas, o director xeral do grupo PSA Peugeot Citroën en Vigo aclarou que os vehículos cedidos son de uso interno, para ensaios e probas, non comercializables. Pierre Ianni tamén mostrou as súas satisfacción polo resultado do proxecto, que funde dúas identidades e dous referentes locais.
Por outra banda, ao fío da mostra estrearase o 21 de novembro o documental Recordos dun vigués de 50 anos, do xornalista Xabier Fortes, que repasa medio século de historia en Vigo en relación a Citroën.
Texto e fotos vía La Voz de Galicia.
Entradas
1 comentario:
¡Por dios, que alguien llame a la grua!
Muy original, desde luego, y a mi me gusta.
Publicar un comentario