Palmas levántase a Catedral de Santa Ana. O inicio da súa construción tivo lugar a comezos do século XVI, ao amparo do rápido desenvolvemento que sufrira a nacente cidade á que, desde finais do século XV, trasladouse o obispado Rubicense-Canariense. As obras foron iniciadas en 1497 polo arquitecto Diego Alonso de Montaude, a quen lle sucederon unha serie de mestres e arquitectos como Pedro de Llerena, Juan de Palacios, Martín de Narea, Pedro de Narea, Diego Nicolás Eduardo, José Luján Pérez, Laureano Arroio, Fernando Navarro e, máis recentemente, Salvador Fábrega. Estes foron plasmando diferentes estilos ao longo dos séculos, de aí o emprego de elementos góticos, renacentistas, neoclásicos e eclécticos.
A súa fachada é de estilo neoclásico. A catedral foi renovada a fins do século XVIII e principios do século XIX. No exterior resalta o elegante cimborrio sobre o cruceiro de estilo Neoclásico. O edificio é unha igrexa de estilo gótico con tres naves de igual altura con bóvedas de canón. Álzanse a máis de 20 metros de altura, apoiándose en columnas fasciculadas e pilastras sobre as que se elevan esveltas bóvedas nervadas, destacando pola súa traza as estreladas. O interior, do século XVI, é dun gótico moi orixinal. Lixeiros alicerces emparellados, sen capiteis, lánzanse cara á bóveda onde se dividen nunha infinidade de nervadura delicadas e de encantadora graza, alberga importantes obras de arte, entre as que habería que destacar o portapaz do ourive Becerril (século XVI), as imaxes do Cristo da Sala Capitular, a Virxe Dolorosa, o Cristo na Cruz e a Virxe da Antiga, todas do taller do imaginero Luján Pérez (1756-1815).
Fotos: Iniciarte
Entradas
No hay comentarios:
Publicar un comentario