Ademais do que podemos ler no post de onte, hai que lembrar que os casetóns da cúpula, que orixinariamente estiveron estucados e probablemente adornados con estrelas, van reducindo o seu tamaño ata o centro, acentuando o efecto de perspectiva.
No seu exterior, orixinariamente a bóveda estivo cuberta con tellas de bronce, que foron arrincadas no século VI. Tamén foi reaproveitado o bronce que recubría o interior polo papa Barberini Urbano VIII ("O que no fixeron os bárbaros o fixeron os Barberini" -dito popular romano-) para destinalo ao baldaquino que Bernini tiña o encargo de construírlle no cruceiro da basílica de san Pedro.
Unha das razóns polo que se pode destacar o Panteón é porque é o primeiro gran edificio no que aparece o concepto da arquitectura como a arte de crear espazos interiores (que lonxe está xa o Partenón…). É unha arquitectura para ser gozada no seu interior e non para ser contemplada desde o exterior, ao contrario que a arquitectura grega, xa que no Panteón, créase un espazo interior onde os romanos poden adorar aos seus deuses, illándose do universo exterior porque o cosmos está baixo a súa cúpula.
O seu interior, ao xuizo de varios autores, é unha permanente alusión á cosmoloxía romana, xa que, por exemplo, a cúpula está divida en cinco círculos de 28 casetóns, simbolizando os días dos mes lunar e tamén son cinco as esferas concéntricas do sistema planetario que coñecían os romanos, co Sol no centro. Os nichos estaban dedicados aos cinco planetas así como tamén ao Sol e á Lúa. A cúpula ten a forma da bóveda celeste, e atópase iluminada no centro polo Sol que ademais, pode significar Roma como centro universo arredor da cal xira todo o mundo por eles coñecido.
É unha obra que sintetiza perfectamente a harmonía e a intelixencia construtiva. Non é por iso de estrañar que o propio Miguel Anxo Buonarroti afirmara que esta obra ten “un deseño anxélico e non humano”.
No seu exterior, orixinariamente a bóveda estivo cuberta con tellas de bronce, que foron arrincadas no século VI. Tamén foi reaproveitado o bronce que recubría o interior polo papa Barberini Urbano VIII ("O que no fixeron os bárbaros o fixeron os Barberini" -dito popular romano-) para destinalo ao baldaquino que Bernini tiña o encargo de construírlle no cruceiro da basílica de san Pedro.
Unha das razóns polo que se pode destacar o Panteón é porque é o primeiro gran edificio no que aparece o concepto da arquitectura como a arte de crear espazos interiores (que lonxe está xa o Partenón…). É unha arquitectura para ser gozada no seu interior e non para ser contemplada desde o exterior, ao contrario que a arquitectura grega, xa que no Panteón, créase un espazo interior onde os romanos poden adorar aos seus deuses, illándose do universo exterior porque o cosmos está baixo a súa cúpula.
O seu interior, ao xuizo de varios autores, é unha permanente alusión á cosmoloxía romana, xa que, por exemplo, a cúpula está divida en cinco círculos de 28 casetóns, simbolizando os días dos mes lunar e tamén son cinco as esferas concéntricas do sistema planetario que coñecían os romanos, co Sol no centro. Os nichos estaban dedicados aos cinco planetas así como tamén ao Sol e á Lúa. A cúpula ten a forma da bóveda celeste, e atópase iluminada no centro polo Sol que ademais, pode significar Roma como centro universo arredor da cal xira todo o mundo por eles coñecido.
É unha obra que sintetiza perfectamente a harmonía e a intelixencia construtiva. Non é por iso de estrañar que o propio Miguel Anxo Buonarroti afirmara que esta obra ten “un deseño anxélico e non humano”.
Panteón
View SlideShare presentation or Upload your own.
Entradas
3 comentarios:
¡El Panteón siempre ha sido de mis edificios favoritos!
Es una preciosidad!! De lo mejor que nos dejaron los romanos.
Pois non deixedes de ver os outros dous post sobre o Panteón. Hai algunha cousa caseira pero algunha moi, moi chula.
Publicar un comentario